Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Dit jaar was het een zoektocht voor mij naar wat ik wil, wie ik ben en hoe ik sta tegenover het leven als beginnend kunstenaar in de sector anno 2019. Hoe ziet de sociologie eruit op de (artistieke) werkvloer en wat zijn de achterliggende ideologieën hiervan en hoe zijn deze geëvolueerd? Zorgen de democratisering van audiovisuele technieken ervoor dat kunstenaars overbodig worden? En wat is de huidige psychologische impact van technologie? Deze scriptie is een persoonlijke denkoefening met bronnen die al dan niet louter toevallig op mijn pad zijn gekomen. Met een continue discussie tussen schizofrene generation X’ers, ondernemende millenials, maar vooral luie verwaande generatie Z’ers in mijn achterhoofd, probeerde ik een idee te krijgen wat het inhoudt om een scriptie te schrijven over wat ik dacht dat de psychologische impact was van de huidige staat van de informatietechnologie op de gemiddelde (kunst)student en diens toekomst in de arbeidssector. Kunst wordt interactiever en tegen 2030 maakt iedereen zelf muziek, visuals en verhalen. Allereerst wil ik onderlijnen dat ik niet in de positie ben over verschillende generaties heen te praten aangezien ik zelf nog maar net op de wereld ben en daarbij is het ook niet de bedoeling om mezelf te wentelen in nostalgie naar het verleden, maar eerder mijn eigen generatie beter te begrijpen, omdat ik merk dat er toch hier en daar waardenverschuivingen zijn gebeurd, hoewel dit ook waarschijnlijk te maken heeft met mijn ontwikkeling tot individu. Hoewel ik zelf een voorstander van technologie en haar ontwikkelingen ben, toch verontrusten sommige gedragingen die ik zie in bijvoorbeeld mijn eigen vriendenkring mij en probeer ik via de kanalen die mij vertrouwd zijn hier een verklaring voor te vinden. Ook wilde ik kijken wat de mogelijkheden zijn van bepaalde audiovisuele technologieën die voortkomen uit de informatietechnologie en die zo door de jaren heen een plaats hebben gekregen in het kunstlandschap. Maar om de toekomst en haar mogelijkheden te begrijpen, is het noodzakelijk om eerst naar het verleden te kijken. Zo is er een enorme democratisering en standaardisering geweest van audiovisuele technieken. Hoe gaat deze democratisering zich verder ontwikkelen naar de toekomst toe? Volgens het boek ‘Noise: The political economy of music’ van Jacques Attali, in de toekomst iedereen zijn eigen muziek maken en gaat dit uitwisselingswaarde krijgen. “In het tijdperk van de technische reproductie vermenigvuldigen de kopieën zich in een kwantiteit van simulaties. Waardoor we het origineel, het persoonlijk karakter en diens afkomst zijn kwijtgeraakt. Als in de kunst de authenticiteit van het oeuvre verdwijnt door gestandaardiseerde kopieën, is in werkelijkheid de aura van het heden verdwenen.” - Wim Wenders over zijn nieuwe reeks ‘Insta Stories’. (Musiq’3 - RTBF, Les Tics de l'Actu - L'insignifiance des images, 2019) Als men dit koppelt aan de gedachte van Jacques Attali’s boek is dan in de toekomst iedereen dan audiovisueel artiest? Volgens Jobat bestaat de top vijf van masteropleidingen waarmee je het moeilijkst een job kunt vinden op de arbeidsmarkt uit kunstopleidingen, waarvan vier audiovisuele. De vraag is alleen; maakt dit uit?

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De laatste twee decennia zij urban design, stadsontwikkeling en citymarketing, wereldwijd belangrijke agendapunten geworden voor stedelijke besturen. Wat is ontstaan als een strategie voor corporate branding, is geëvolueerd naar een universeel toegepast middel op een positief stadsimago te promoten. Stedelijke overheden communiceren hun unieke karakteristieken en maken er nieuwe aan met als doel er politieke, economische en demografische voordelen uit te halen. Wat maakt dat cultuur en erfgoed een populair instrument zijn geworden om onderscheid uit te drukken. Om die culturele eigenschappen te communiceren en promoten hangen steden af van creatieve stedelijke ontwikkeling. Nieuwe culturele instellingen openen of groene openbare ruimte aanleggen regenereren en zodoende oude districten regenereren, zijn een algemeen toegepaste praktijk geworden in vele steden. Dit fenomeen wordt ook wel het Bilbao-effect genoemd. Het hoofddoel van dit onderzoek is onderzoeken hoe een modern museum, dat de som is van erfgoed en urban design, functioneert binnen een internationaal citymarketingbeleid. Om een antwoord te bieden op deze vraag, voert deze paper een casestudie van het Museum Aan de Stroom (MAS) in Antwerpen. Het museum opende vijf jaar geleden zijn deuren en wordt beschouwd als een nationaal en internationaal succes, door markante architectuur te combineren met een diverse en uitgebreide collectie. Bovendien kan het MAS niet geprofileerd worden als kunstmuseum, in tegenstelling tot andere landmark-musea. Dit maakt deze case des te boeiender om te onderzoeken. Dit onderzoek begint met een algemene definiëring van wat citymarkting is, door het de verschillende aspecten en communicatievormen te analyseren. Verder beschrijft het de marketingstrategie en het DNA van Antwerpen aan de hand van het theoretisch communicatiemodel van Michalis Kavaratzis. In het daaropvolgende deel worden deze inzichten gebruikt om het MAS op vier niveaus, die relevant zijn voor internationale citymarketing, te onderzoeken. Ten eerste bespreekt het de historiek en positie van het museum in de stedelijke structuur aangezien de meeste Vlaamse musea overheidsinstellingen zijn. Verder kijkt deze analyse naar de relevantie van architectuur, interieur en omgeving voor het stedelijke marketingplan. Ten derde analyseert het de collecties en de manier waarop deze worden gepresenteerd in verhouding tot het Antwerpse profiel. Ten slotte wordt het communicatie -en marketingbeleid van het MAS besproken. Hoe communiceert het internationaal en voor welke marketinguitdagingen staat het MAS gezien de bijzondere samenstelling van het museum. Het proces en de conclusie van dit onderzoek bieden interessante inzichten in hoe een landmark-stadsmuseum dat deel uitmaakt van de Vlaamse Gemeenschap functioneert als een tool voor internationale stadspromotie. Daarnaast onthult het de uitdagingen voor dit museum in het bijzonder en formuleert het enkele aanbevelingen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De centrale onderzoeksvraag van deze scriptie klinkt als volgt: Kan het glasraam vandaag in de eenentwintigste eeuw lokale topografische contexten in het bewustzijn van de toeschouwer brengen waardoor er een waarneembaarheid ontstaat die de toeschouwer bevrijdt van elke perceptuele routine en er een wereld opengaat die tot dan verborgen was gebleven? Wordt wat we zien en hoe we zien mogelijk cultureel bepaald, en kan het glasraam een invloed hebben op hoe we zien? In deze scriptie wordt de relatie verkend tussen het onderwijs enerzijds en de glaskunstenaar als ontwerper van de belichaamde ruimte. De ontwerpbenaderingen die worden voorgesteld, zijn gebaseerd op fenomenologische ideeën over licht en ruimte, geïnspireerd op het werk van de glaskunstenaar, en gebaseerd op de inzichten van Junichiro Tanizaki, architecten Peter Zumthor, Juhani Pallasmaa, en architecten Robbrecht en Daem. Door een fenomenologisch perspectief te verkennen, heb ik getracht een theoretische relatie te leggen tussen de ruimte waarin het glasraam zich bevindt en de ruimtes die leraren creëren. Het is de versmelting van vier kernbegrippen: (1) de fenomenologische voorwaarde, (2) het zintuigelijk bewustzijn, (3) de specificiteit van betekenissen opgebouwd in de tijd en (4) de tektoniek en relaties tussen elementen, die zorgen voor de verschijning van de wereld en die wereldgericht onderwijs mogelijk maken.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Monsters en martelaren zijn twee begrippen die meteen de meest onwerkelijke wezens oproepen in onze fantasie en er ons tegelijkertijd aan herinneren dat ze wel degelijk brandend actueel zijn. Elk individu heeft een eigen beeld van wat een monster en een martelaar inhoudt. Zo ook kunstenaars uit de actuele kunstscène, en meer bepaald in de videokunst. Het motief van monsters en martelaren kan op verschillende wijzen en aan de hand van verschillende methodologieën in beeld gebracht worden. Deze masterproef toont de relevantie van dat motief aan in de actuele videokunst. De vier casestudies die in deze masterproef aan bod komen kunnen hetzij op letterlijke, hetzij op metaforische wijze gelinkt worden aan de actualiteit. De eerste casestudie analyseert de kunstdocu 'Lili' (2015) van de Belgische kunstenares en antropologe An van. Dienderen. De tweede casestudie bespreekt de video 'I pray I’m a False Prophet' (2015) van de Italiaanse kunstenaar Michael Fliri. De derde casestudie omvat de essayfilm 'The unreliable Narrator' (2014) van het Brits kunstenaarsduo Karen Mirza en Brad Butler. De laatste casestudie gaat over de video-installatie 'Earth Martyr, Air Martyr, Fire Martyr, and Water Martyr' (2014) van de Amerikaanse kunstenaar Bill Viola. De vier verschillende kunstpraktijken brengen elk op hun eigen manier het thema van monsters en martelaren naar voren en tonen de actuele relevantie van het motief aan.