Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De Broeders van Liefde construeerden tijdens de periode tussen 1924 en 1972 een ideaalbeeld van de psychiatrische verpleger, via het tijdschrift Ziekenverpleging, later Psychiatrie en verpleging. Deze masterproef onderzoekt welk belang godsdienst had in dat ideaal en hoe dat zich in het blad manifesteerde. Via een discours-analytische benadering wil dit werk een duidelijk beeld scheppen van de verpleger en zijn religiositeit of toch hoe de situatie idealiter was. Het onderzoek bouwt zich op aan de hand van twee grote perioden. Het eerste deel behandelt de periode tussen 1924 en 1956, toen het blad Ziekenverpleging heette. Het tweede hoofdstuk bespreekt het tijdsbestek 1956 tot 1972, toen het tijdschrift doorging onder de naam Psychiatrie en verpleging. Beide delen bestaan uit zeven categorieën die elk een belangrijk aspect van de ideale psychiatrische verpleger omsluiten. De verpleger wordt gekaderd aan de hand van de historische verbeelding, het zelfbeeld en de verhoudingen tot de dokter, patiënt en de ander. Door middel van een selectie artikels verspreid over 50 jaar, is het de bedoeling om het ideaalbeeld zoals het in het tijdschrift aan bod kwam, zo compleet mogelijk te onderzoeken. Welke relevantie had de religieuze inspiratie idealiter voor de verpleger en hoe evolueerde dat doorheen de tijd? Betekende de naamsverandering ook een inhoudelijke breuk? Van Zielenverpleger tot ziekenverpleger wil tegelijk een lacune in de geschiedenis van de psychiatrie en de verpleegkunde ophelderen en een voorzet geven voor verder onderzoek naar de psychiatrische verpleger.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het interessante bronnenmateriaal, zowel uit de middeleeuwen als de nieuwe tijd, uit archieven als die van parochies, burgerlijke godshuizen, familiearchieven en notariële archieven bleef vaak ongebruikt of werd zelfs vergeten door historici. Deze commissie gaf verder mee vorm aan de ontwikkeling van de 'moderne inventaris' die als wegwijzer van de gebruiker diende. Systematische inventarisatie van kleine archieven was het te bereiken doel. De publicaties daarvan leverden de historici interessant bronnenmateriaal aan dat anders vergeten zou blijven en daardoor waarschijnlijk verloren zou gaan. De aanvang van systematische inventarisatie was daarom een belangrijke stap in het Belgische archieflandschap. Deze inventarissen dienden bovendien als een leidraad voor verder historisch onderzoek. Het archief had immers een centrale plaats verworven in het werk van historici. In het historiografische debat gaat de aandacht steeds uit naar drie grote thema's in verband met de Belgische archiefwetenschap. De algemene overzichten die de evolutie van de Belgische archieven beschrijven, de publicaties die de 'eeuw van Gachard' behandelen en het debat van de recente paradigmawisseling en de komst van het digitale tijdperk. Er bestaat minder aandacht voor de ontwikkelingen van de 'tweede generatie archivarissen' aan het einde van de negentiende eeuw. Dit zorgt voor een zekere lacune in het archivalische-historiografische kader. Daarom handelt dit onderzoek over de werking van de Commission des petites archives, in het kader van de vernieuwingen en veranderingen van het Belgische archiefwezen van de jaren tachtig van de negentiende eeuw tot de jaren tien van de twintigste eeuw. Na het onderzoek omtrent de opleiding werd gefocust op de archivaris en de uitoefening van zijn beroep. De verworven vaardigheden die een archivaris eigen moest zijn, namen hier een prominente plaats in. Verder kreeg de samenwerking met erudieten aandacht om de toenmalige beroepsomschrijving beter te begrijpen. Ten slotte beschreef dit deel de archiefpraktijk, waarbij de openbaarheid van archieven werd besproken. In Je pense donc j'archive speelde de Handleiding voor het Ordenen en Beschrijven van Archieven uit 1898, die opgesteld werd door het Nederlandse trio Samuel Muller Fz., Johan Adriaan Feith en Robert Fruin Th.Az., een belangrijke rol. Binnen deze verschillende fases die het toenmalige archieflandschap vorm gaven, werd de Commission des petites archives benaderd. Kleine archieven waren immers prominente lieux de mémoire en droegen een groot risico om vernietigd te worden. Het uitgangskader van de vernieuwingen en veranderingen in het Belgische archieflandschap dient als context van de institutionalisering en professionalisering van de Belgische archivistiek. Vervolgens werd dieper in gegaan op de Commission des petites archives. In de context van de archivistiek aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw besteedde de masterproef aandacht aan de vorming van de historicus aan de universiteit en hoe deze kon doorgroeien tot archivaris. De opleiding tot archivaris, of toch de poging tot het vormen van een dergelijke opleiding, kreeg vorm door voorstellen als die van Charles Piot, Henri Pirenne en Joseph Cuvelier. Mede werd deze poging beïnvloed door het Internationaal Congres voor Archief- en Bibliotheekwezen in Brussel in 1910. Toch zou het idee om een cursus archivéconomie in te voeren op zich laten wachten tot na de Eerste Wereldoorlog.