Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Als bewoners van de wereld van onderwijs, opvoeding en vorming worden wij gekenmerkt door een grote welwillendheid. Hoewel er zeer veel discussies zijn over het 'wat' en 'hoe', lijken wij elkaar vandaag te vinden in onze wil tot kwaliteit, tot participatie en dialoog, tot permanent leren, tot identiteit, zekerheid en inclusie. 'Wie' zou daar tegen kunnen zijn? Deze vraag zelf horen wij meteen als een retorische vraag, ze lijkt niet ernstig gemeend te kunnen zijn. Misschien valt er over inclusie, identiteit en zekerheid nog na te denken, maar geen redelijk mens kan tegen kwaliteit, participatie en dialoog zijn en uiteraard al helemaal niet tegen leren. Nochtans vormt dat precies de inzet van dit boek. De auteurs brengen de voorwaarden voor onze welwillendheid in kaart en komen zo tot het punt waar deze welwillendheid niet meer vanzelfsprekend is en de schaduwzijde ervan te zien valt. Het punt dus waar het, in een niet-triviale en niet-retorische maar werkelijke zin, denkbaar wordt dat men geen kwaliteit, participatie, dialoog, leren, inclusie, identiteit en zekerheid wil

Pedagogiek en onderwijskunde --- Fundamentele pedagogiek. --- Teaching --- pedagogiek --- kritische pedagogiek --- wijsgerige pedagogiek --- Education --- Philosophy --- 37.001 --- Academic collection --- 700 Pedagogie --- inclusie --- onderwijsfilosofie --- 432 --- 450.41 --- 450.4 --- Feedback --- Identiteitsontwikkeling --- Inclusief onderwijs --- Kwaliteitszorg --- Leren --- Onderwijskunde --- Pedagogiek --- 37.001 Filosofie van opvoeding en onderwijs --- Filosofie van opvoeding en onderwijs --- Theorethische opvoedkunde --- Onderwijsfilosofie --- (zie ook: Pedagogiek) --- (zie ook: Onderwijskunde) --- Onderwijs --- Diversiteit --- Inclusie --- Kwaliteit --- Levenslang leren --- Participatie --- Kwaliteit (proceskenmerk) --- Digitale kloof --- Ondersteuning --- Samenleving --- Maatwerk --- Opvoeding --- Statistische gegevens --- Sport

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Als antwoord op de permanente onzekerheid over de veiligheid van kinderen op straat en online, wordt de betekenis van ouder-zijn tegenwoordig vaak ingevuld als het uitvoeren van bepaalde, controlerende handelingen. Die handelingen zouden kinderen beschermen tegen dagelijkse gevaren offline en online. Om ouders in het uitvoeren van hun taak te ondersteunen, wordt opvoedingsadvies over effectief ouderschap wijd verspreid. Zeker als het over het internet gaat, is er heel wat deskundigheid voorhanden over hoe ouderschap kan worden ingevuld. Ouders worden daarbij meestal voorgesteld als internetimmigranten en hun kinderen als geboren surfers. Talloze boeken, tijdschriften en websites van de overheid geven ouders advies over hoe met het internetgebruik van hun kinderen om te gaan. De onwetende internetimmigranten worden daardoor verlicht in hun ouderschap: rechttoe rechtaan adviezen over wat te doen, maken dat de ouders hun verantwoordelijkheid in dezen kunnen overdragen. Die plaatsvervangende verantwoordelijkheid - die hier onder het woord ouderschap valt - maakt de ouder echter ook tot slaaf ervan. Het kunnen terugvallen op als deskundig gepercipieerde adviezen verzwakt het persoonlijke engagement van de ouder om zelf de opvoeding te overdenken. Zo komt het dat ons systeem om ouders controle te geven over risico’s, nu controleert wat het betekent om ouder te zijn: van ouders wordt verwacht dat ze handelen naar de idee van goed ouderschap. Daarbij zijn niet enkel de concrete handelingen technologisch ingevuld, maar is de betekenis van ouderschap zelf volledig technologisch gekaderd. Ouders worden als een onpersoonlijke pion van het systeem [enframing] benaderd en moeten handelen binnen de grenzen van wat onder goed ouderschap verstaan wordt. Dat ouders gecontroleerd worden en tot slaaf worden gemaakt van enframing, gebeurt zonder dat ze er zich bewust van zijn. Inherent aan enframing zijn pedagogische experts en hulpverleners die fungeren als gematigde paternalisten om de grenzen van het systeem te bewaken. In naam van de performativiteit van het gehele systeem bestaat hun functie erin ouders te helpen om goede en efficiënte opvoeders te worden van en in het systeem. Het middel om het proces te ondersteunen waarbij internetimmigranten naar een permanent lidmaatschap van het technologisch systeem evolueren, bestaat uit technische redeneringen en een algemene taal van logische afstand, wat gebruikelijk is voor het technologische systeem waarin we ons vandaag bewegen. Desondanks betekent ouder-zijn in het internettijdperk niet noodzakelijk dat de ouder zich een afgelijnde, efficiënte ouderlijke identiteit aanmeet. Elk individueel kind kan immers twijfel zaaien over de idee van ouderschap zoals voorgesteld in het systeem, waardoor elke afbakening permeabel wordt en er rond elke cirkel weer een andere kan worden getekend. Door het appel van hun kind wordt ouders gevraagd zich niet zomaar als een pion van enframing te gedragen of niet onkritisch de immigratiecursussen en opvoedingscontracten van pedagogen te aanvaarden. Ook al blijven deze ouders aan het systeem gebonden, ze voelen de drang om voor hun kind te zorgen door telkens opnieuw een praktisch oordeel over hun eigen specifieke situatie te vellen. Dat betekent dat een goede ouder erkent dat echt voor je kind zorgen, samengaat met het in vraag stellen van de grenzen, veeleer dan ze onkritisch te aanvaarden als een pion op het spelbord van ouderschap. Pedagogische experts en hulpverleners die hardnekkig vasthouden aan de afbakening van wat de wetenschappelijke gemeenschap als goed ouderschap definieert, ontwijken de morele vraag van wat het betekent een goede ouder te zijn. Een goede pedagoog is daarentegen die pedagoog die de grenzen van het technologisch systeem opent en die het ouderschap van zijn keurslijf ontdoet. Een goede pedagoog probeert niet de ouders over de wetten en verplichtingen van het systeem te onderrichten, maar daagt ze uit om na te nadenken over wat het betekent ouder te zijn in een tijd van efficiëntie. In times of insecurity about children’s safety on the streets and online, the meaning of being a parent comes down to doing parenting things in order to preserve one’s children from danger. Parents must control their children to rule out potential harm. In order to do that, educational advice is being communicated to all parents about the meaning of effective parenting. Especially in the field of the Internet wherein parents are believed to be the Internet immigrants and children the Internet natives it is believed that someone needs to educate the parents in order to be able to parent. Educational advice that tries to support parents that can be found in books, magazines, newspaper articles, and governmental websites and initiatives, informs parents on a daily basis about the meaning of being a parent in the age of the Internet. It is set up in order to relieve ICT- ignorant parents from their responsibility by giving straightforward advice on what to do. Advice is however does not just liberate parents from their ignorance position, but also enslaves them. It is deadening parents’ personal engagement and responsibility to think. The system we constructed to give parents control over online risks, now has come to control what it means to be a parent: parents are being made to serve the concept of parenting. It is not just that the specific actions are technologically filled in, but the meaning of parenting is technologically Enframed. This technological Enframing is the life world wherein parents are to act as delineated by the boundaries of parenting, as pawns of the system. The enslaving character of Enframing goes by hardly noticed as we have slowly grown into it and are now revealed by it. Inherent to Enframing are educational experts and practitioners that function as soft paternalists who are gatekeepers of the boundaries. In the name of the performativity of the system as a whole, their function is to help parents to become good or efficient educators within, i.e. adapted to the system. The means to support the Internet immigrants’ process of be(com)ing permanent inhabitants of the technological framework is technical reason and a detached language of logical distance, as fits the framework. Nevertheless, being a parent in a time of parenting does not necessarily come with a delineated, efficient parental identity. Since the individual child might cast doubt on the idea of parenting as presented in the system, it is thereby implied that each boundary is at the same time a permeable border; that around every circle another can be drawn. Because of their child’s appeal then, parents might be awakened to not act like a pawn nor to accept unreflectively the experts’ immigration course or the ‘contract’ that is offered to them. Although they are technologically Enframed, they feel the need to care by judging their situation practically each time again. That means that being a good parent is about acknowledging that true care for your children comes with questioning the borders of Enframing rather than accepting its boundaries like a pawn or robot. Educational experts and practitioners that firmly hold on to the boundaries they have carefully constructed for parents in order to guarantee children’s safety are denying the moral dimension altogether. Contrarily then, those who want to be good experts should open the gates of our technological system and undo parenting from this technological straitjacket. They should not aspire to instruct parents about the laws and duties of the system, but ought to provoke them to discuss and reflect on what it means to be a parent in times of parenting. De media brengen geregeld verontrustende berichten over de risico’s die surfende kinderen lopen. Die berichten baren de ouders zorgen, vooral omdat hun kinderen zo veel handiger lijken te zijn met het internet dan zijzelf. Om ouders in hun opvoedkundige taak te helpen, verstrekken pedagogen en psychologen opvoedingsadvies, ook over internetgebruik. Dat advies vermeldt niet alleen hoe ze hun (surfende) kinderen dienen aan te pakken, het geeft ook aan hoe de ouder een goede ouder kan zijn. Het gevolg daarvan is dat wat het betekent om een goede ouder te zijn, klaarblijkelijk samenvalt met deskundig handelen. Uit (be)zorg(dheid) voor de specifieke noden van hun kind geven ouders zelf echter aan dat ouderschap niet zomaar gelijk te stellen is aan het aanmeten van een technische houding. Ouders stellen bijgevolg het opvoedingsadvies in vraag in plaats van het kritiekloos toe te passen. In die lijn zou een goede pedagoog daarom niet moeten proberen de ouders te onderrichten. Integendeel, een goede pedagoog tracht ouders aan te moedigen om deze kritische houding ten aanzien van de betekenis van ouderschap te bewaren.