Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De Romeinse auxilia worden traditioneel afgeschilderd als in alle opzichten inferieur aan de legioenen. Deze verhandeling gaat na in welke mate deze stelling aan de realiteit beantwoordt. Aan de hand van de respectievelijke tactieken en krijgsuitrusting wordt er een vergelijking opgesteld tussen beide troepenformaties. De nadruk ligt voornamelijk op de infanterie van de hulptroepen in de tijdspanne van Iulius Caesar tot en met keizer Trajanus, aangezien overige legerafdelingen reeds over een behoorlijk positieve reputatie beschikken. Om een antwoord op deze onderzoeksvragen te formuleren, wordt er veelvuldig verwezen naar de antieke literatuur en ettelijke iconografische bronnen, als de zuil van Trajanus. Uiteindelijk zal blijken dat het voorgewende en absolute onderscheid tussen de legioenen en de auxilia de facto niet-bestaande is en dat er veeleer bepaalde treffende gelijkenissen voorhanden zijn. Aangaande de Romeinse krijgstactieken bestaat er niet zoiets als één universele opzet, die op alle mogelijke situaties toepasbaar is. De generaal in kwestie moet veeleer rekening houden met verscheidene lokale elementen, zoals het terrein en de legersamenstelling. Verder worden zowel de legioenen als de hulptroepen, afhankelijk van de militaire noden, in de frontlinie ingezet of als reserve achter de hand gehouden. Beide kunnen de rol van zware infanterie waarnemen en ondanks wat de klassieke propaganda laat uitschijnen, wordt er niet argeloos omgegaan met de levens van de auxilia soldaten. Net zoals bij de tactieken wordt er op het vlak van de militaire uitrusting een grote discrepantie tussen de legioenen en de hulptroepen voorgewend, maar ook hier dienen de stellingen te worden genuanceerd. Zo blijkt aan de hand van verscheidene archeologische vondsten dat bepaalde uitrustingen zowel voor de auxilia als voor de legioenen beschikbaar zijn. Hoewel menig auteur laat uitschijnen dat er een duidelijk contrast bestaat tussen beide troepenformaties, congrueert dit niet met het resultaat van deze verhandeling. Daarentegen wordt er in deze verhandeling geduid op de vele kwesties die de hulptroepen gemeen hebben met de burgereenheden. De auxilia moeten met andere woorden niet worden ervaren als een soort van tweederangseenheid, die uitsluitend dienst doet als 'kanonnenvlees', maar veeleer als een flexibel en polyvalent onderdeel van het Romeinse leger, dat gelijke tred kan houden met de legioenen en in bepaalde gevallen (e.g. de Bataafse opstand) zelfs de evenknie van deze burgers blijkt te zijn.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het vertrekpunt van deze verhandeling is de veranderende samenleving in de eerste eeuw n.C. Dit onderzoek gaat na hoe veranderingen een invloed hebben gehad op de religieuze identiteitsvorming bij de Romeinen, hun perceptie van andere religies en aanvullend of deze andere religies al dan niet getolereerd werden. Het tijdperk van Augustus wordt gekenmerkt door een poging om de traditionele religie te stimuleren. Aan de hand van twee casussen, het jodendom en de cultus van Mithras, zal er nagegaan worden hoe nieuwe religieuze ontwikkelingen in dat programma van religieuze hervormingen pasten. De methode is enerzijds historisch-filologisch en anderzijds sociologisch, waarbij moderne concepten, modellen en classificaties gebruikt worden. Het pluralisme is typerend voor de geglobaliseerde samenleving van de eerste eeuw n.C. Door de nieuwe omvang van het rijk komen de Romeinen in contact met verschillende tradities en dus ook religies. Hierdoor wordt de traditionele identiteit in vraag gesteld. De nieuwe geglobaliseerde wereld had ook een nieuwe collectieve identiteit nodig, die gestalte heeft gekregen in de keizercultus. Centraal in dit onderzoek is hoe de dialectiek tussen particularisme, in de vorm van verschillende religieuze tradities, en universalisme, in de vorm van de keizercultus, werkte. Deze vraag wordt uitgewerkt aan de hand van twee voorbeelden van religies. Hieruit zal blijken dat er verschillende antwoorden mogelijk zijn. Voor de analyse van het jodendom vormen de Latijnse auteurs, die worden opgedeeld in drie fasen, de basis van dit onderzoek. De conclusie die hieruit getrokken kan worden, is dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden in de Romeinse perceptie, die zich uitte in een meer vijandelijke beeldvorming. Er is dus sprake van een identiteitscrisis, zowel bij de joden, omdat ze er niet in slaagden zich te integreren in de Romeinse maatschappij, als bij de Romeinen omdat ze zich niet wisten te verzoenen met de joodse religie. De tweede casus is een sociologische analyse van de Mithrascultus waarin vooral de aspecten 'wie' en 'waarom' aan bod komen. Ook het functionele aspect van deze religie draagt bij tot het begrip waarom de cultus van Mithras er wel in slaagde zich te integreren in de Romeinse maatschappij. De cultus vormde immers een sociale tegenhanger van de keizercultus op individueel niveau waardoor de creatie van een dubbele identiteit mogelijk was.