Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Juridische teksten vormen sinds de oudheid de pijlers van de organisatie van onze samenleving. Goed geformuleerde, begrijpelijke en technisch correcte juridische teksten zijn dan ook cruciaal voor de goede werking van het gerecht. In dit boek komen de klassieke juridische tekstgenres aan bod. De auteurs halen de belangrijkste taalkundige kenmerken aan en geven tips om deze teksten zo toegankelijk mogelijk te maken. Elk tekstgenre wordt telkens geïllustreerd met voorbeelden. Na de algemene principes van goede teksten komen de meest voorkomende buitenprocedurele juridische teksten aan bod, zoals brieven, mails en ingebrekestellingen. Vervolgens passeren enkele belangrijke stukken uit de burgerlijke rechtspleging de revue: de dagvaarding en het verzoekschrift, de conclusie en het vonnis. Tot slot komen regelgevende teksten en contracten aan bod, met vooral aandacht voor Belgische regelgeving en algemene voorwaarden.Juridisch schrijven in de praktijk is in eerste instantie bedoeld voor rechtenstudenten, maar iedere jurist die zijn schrijfvaardigheid wil bijschaven, vindt er zeker nuttige tips in. Bron : http://www.acco.be

Nederlandse taal --- Juridisch taalgebruik. --- Rechtstaal. --- Law --- teksten schrijven --- schrijfvaardigheid --- terminologie --- rechtstaal --- Dutch language --- Legal composition --- Rédaction juridique --- Belgium --- Handbooks, manuals, etc. --- # BIBC : Academic collection --- 347.97 --- processtukken --- dagvaarding --- verzoekschrift --- vonnissen --- #KVHA:Taalkunde; Nederlands --- #KVHA:Juridisch schrijven; Nederlands --- arresten --- contracten --- wetgeving --- Taalgebruik ; recht --- taalkunde --- taal in de rechtspraak --- linguistique --- Schrijven --- Recht --- Rechtsterminologie --- Tekstschrijven --- Communicatieve vaardigheden --- Taal --- Geschreven taal --- Therapie --- Kleuter --- Geschiedenis --- Spraaktechnologie

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef handelt over de toegang van migrerende economisch niet-actieve EU-burgers tot de sociale minimumuitkeringen, met in het bijzonder sociale bijstand, volgens de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie. In beginsel vallen sociale minimumuitkeringen, met in het bijzonder algemene sociale bijstand, buiten het toepassingsgebied van de Verordening 883/2004. Het Hof van Justitie kent echter op basis van het Europees burgerschap wel sociale minimumuitkeringen toe. In deze masterproef zal aldus de rechtspraak van het Hof van Justitie die handelt over een economisch niet-actieve EU-burger die aanspraak wil maken op sociale bijstand in een grensoverschrijdende situatie, worden geanalyseerd in het licht van het Europees burgerschap. Uit de rechtspraakanalyse van de arresten Martinez Sala, Grzelczyk en Trojani kan worden geconcludeerd dat het niet meer toegelaten is om de toegang tot sociale bijstand voor economisch inactieve personen te weigeren louter op grond van hun nationaliteit. Bij de uitoefening van het vrij verkeer genieten Unieburgers immers van het gelijke behandelingsprincipe uit artikel 18 VWEU. Het staat de lidstaten echter vrij om de toegang aan verblijfsvoorwaarden te koppelen. Zo kunnen lidstaten eisen dat economisch inactieve personen voldoende bestaansmiddelen hebben opdat geen onredelijke last wordt gevormd op het nationale sociale bijstandsstelsel. Het Hof erkent dat een beroep op sociale bijstand invloed kan hebben op het verblijfsrecht. Een lidstaat kan echter niet automatisch overgaan tot maatregelen indien louter beroep wordt gedaan op sociale bijstand. In het arrest Brey wordt bepaald dat een 'onredelijke last op het sociale bijstandsstelsel' slechts kan worden bepaald na een globale en een individuele beoordeling. Hierbij dient ook rekening te worden gehouden met de proportionaliteitstest. Verder wordt in dit arrest ook bepaald dat de Verordening 883/2004 en Richtlijn 2004/38 invloed op elkaar kunnen uitoefenen. Met het Dano-arrest wordt het mogelijk gemaakt voor de lidstaten om rekening te houden met de motieven van economisch inactieve personen. Zo kan de toegang tot sociale bijstand worden geweigerd indien enkel en alleen gebruik wordt gemaakt van het recht op vrij verkeer om te kunnen genieten van sociale bijstand.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Zoals blijkt uit de titel van deze thesis, gaat dit werk over de inkomensvervanging bij tijdelijke werkloosheid en tijdelijke arbeidsongeschiktheid. Als invalshoek wordt hier de klassieke tweedeling in het socialezekerheidsrecht gebruikt, namelijk de scheiding tussen de arbeidsongeschiktheid en de werkloosheid. Deze scheiding zie je klassiek terugkomen doorheen de wetgeving van de sociale zekerheid. Het lijkt echter zo dat deze scheiding de laatste jaren meer en meer achterwege wordt gelaten, zeker wat betreft de wetgeving voor zelfstandigen. Het opzet van dit werk is dan ook om na te gaan of dit effectief zo is, niet alleen in België maar ook in Nederland, en of dit nog passend is in de huidige maatschappij. Om dit te kunnen vaststellen wordt de wetgeving van elk land apart bekeken, een onderscheid makend tussen de wetgeving bedoeld voor werknemers en zelfstandigen. Hieruit blijkt dat de scheiding waar er normaal gezien sprake van is, enkel nog duidelijk aanwezig is wat betreft de wetgeving voor werknemers. Wanneer de regelgeving van de zelfstandigen bekeken wordt, blijkt dat er hier minder de focus ligt op het sociaal risico zelf. Er wordt eerder gekeken naar een toegankelijke regeling voor zelfstandigen, waar het risico dat aanleiding geeft tot de nood aan inkomensvervanging een veel kleinere rol of zelfs bijna geen rol speelt. Uit de vergelijking van de regelgeving van deze twee landen blijkt dan dat deze evolutie is aanwezig in beide landen, weliswaar iets duidelijker waar te nemen in Nederland. Wanneer er dus enkel gekeken wordt naar de inkomensvervanging op korte termijn, kan er dus geconcludeerd worden dat er inderdaad een vervaging van deze klassieke scheiding is terug te vinden, alleszins wat betreft de inkomensvervanging op korte termijn. Dit lijkt ook passend te zijn voor de specifieke situatie van de zelfstandige. Het is namelijk van belang dat zij net iets anders behandeld worden, om hen een gelijke hoeveelheid van sociale bescherming te kunnen bieden.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De Belgische sociale zekerheid wordt gekenmerkt door verschillende categorieën sociaal verzekerden (werknemer, ambtenaar en zelfstandige). Het is essentieel om de verschillende groepen duidelijk van elkaar te onderscheiden. In deze masterscriptie zal onderzocht worden hoe het begrip 'zelfstandige' sociaalrechtelijk in België, Europa en in de rechtsvergelijkende landen Frankrijk, Nederland en Luxemburg wordt beschreven. Op Europeesrechtelijk vlak betreffende de sociale zekerheid is er een gebrek aan een eenvormige definitie voor de zelfstandige en wordt er in de Coördinatieverordening 883/2004 verwezen naar de nationale wetgeving voor de invulling van het begrip 'zelfstandige'. Aangezien de definities van zelfstandigen en de socialezekerheidskwalificatie van een bedrijfsleider binnen de verschillende nationale wetgevingen niet identiek zijn, kan er een probleem ontstaan voor de sociale zekerheid van een zelfstandige uit een bepaalde lidstaat wanneer deze zijn activiteit gelijktijdig uitoefent in een andere lidstaat van de Europese Unie. Aan de hand van een casus wordt duidelijk dat een bestuurder van een vennootschap in België het risico loopt dat hij in de andere lidstaat als werknemer wordt gekwalificeerd wat kan leiden tot een verandering van de sociale verzekeringspositie van de bestuurder. Net omdat er een gebrek is aan een eenvormige Europese definitie bij grensoverschrijdende zelfstandigen en omdat de invulling van de begrippen 'zelfstandige', 'werkzaamheden van gelijke aard', 'werkzaamheden in loondienst' en 'werkzaamheden anders dan in loondienst' gebeurt door de nationale socialezekerheidsinstellingen, ontstaan er meerdere knelpunten voor zelfstandigen bij de toepassing van Verordening 883/2004. Zo kunnen er bijvoorbeeld problemen bestaan rond een A1-verklaring, een artikel 16-overeenkomst en het recht op vrij verkeer. Ook het onderscheid tussen detachering en gelijktijdige tewerkstelling is daardoor niet altijd even duidelijk. Vandaar zou het interessant zijn om een uniform begrip van de zelfstandige in te voeren op Europees sociaalrechtelijk gebied of om over te gaan tot een harmonisatie van de categorieën van sociaal verzekerden. Een eenmaking van de begrippen 'zelfstandige' en 'werknemer' kunnen die knelpunten doen verdwijnen. Bovendien zou het gunstig zijn voor de waarborg van het recht op vrij (personen)verkeer en de transparantie in de sociale zekerheid van de zelfstandige.