Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Goudvis portretteert Belgische topkunstenaars met internationale uitstraling. Geen traditionele biopics, maar documentaires die vertrekken van een recent project en kriskras fietsen door leven en werk van de kunstenaars. Ze komen uiteraard zélf aan het woord over hun zoektocht, obsessies, successen en mislukkingen. Gesprekken met collega’s, kenners en intimi vullen het verhaal aan. 1.1 Josse de Pauw : Vooral bekend als filmacteur maar staat het liefst van al op de planken. “Ik doe de dingen die ik nu al dertig jaar doe heel graag, en ik kan dat onmogelijk in verband brengen met werken”. Dit documentair portret volgt deze speler pur sang tijdens het voorbije theaterseizoen, maar ook thuis, waar hij schrijft aan z’n stukken of columns. Waar hij kookt voor zijn Japanse vrouw en zijn dochter Hana 1.3 Jef Neve : Pianist-componist Jef Neve is 32 en al 30 jaar met muziek bezig. Op z’n tiende ondertekent hij zijn eerste eigen composities met ‘Jef Amadeus Neve’, want “ik wou de nieuwe Mozart worden,” zegt hij. Begin mei gaat overigens zijn eerste klassieke pianoconcerto in première. Als jazzcomponist en -pianist hoort hij nu al bij de Europese top. Neve heeft de onverbloemde ambitie om onsterfelijk te worden via de muziek 2.1 Luc Tuymans : Internationaal gewaardeerd topkunstenaar, die de schilderkunst in de jaren tachtig nieuw leven inblies. Maakt figuratief werk in vale kleuren, dat subtiel en tegelijk bijtend commentaar levert op machthebbers van gisteren en vandaag. 2.2 Jan Decleir : Decleir heeft na veertig jaar glansrollen in theater, film en televisie het statuut bereikt van Vlaanderens grootste acteur. Ook buiten de grenzen meermaals bekroond, speelt hij met evenveel verve een huurmoordenaar als Sinterklaas, en dat terwijl hij eigenlijk beeldhouwer wilde worden. 2.3 Philip Catherine : Catherine is gitarist en componist, al noemt hij zichzelf liever ‘melodist’. Sinds de jaren zeventig wordt hij beschouwd als één van de topfiguren uit de Belgische jazz. Deze ‘verstrooide professor in de gitaarkunde’ (zoals Jean Blaute hem typeert) is de muzikale kleinzoon van zijn idool Django Reinhardt. Hij begeleidde alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz. 2.4 : Raoul De Keyser : De Keyser is een laatbloeier in de schilderkunst, met een eigenzinnig oeuvre dat altijd van herkenbare motieven uit het dagelijkse leven vertrekt. Hij kent het geheim om van een voetbalkous een abstract schilderij te maken en wordt mondiaal erkend als één van de oude meesters van vandaag 2.5 : Guy Joosten : Joosten was artistiek leider en regisseur bij Blauwe Maandag Compagnie in Antwerpen tot hij in 1991 zijn overstap maakte naar de opera. Hij werkt voor de Vlaamse Opera en De Munt, maar wordt ook gevraagd voor de operahuizen in Madrid, Londen, Wenen, Zweden en New York. Elk verhaal, zegt hij, moet je kunnen vertellen aan een tafel en een stoel. Zolang je maar de partituur van de grote gevoelens zichtbaar maakt. Goudvis volgt Joosten op zijn pendeltocht tussen werk- en privéleven: als teamleider in Hamburg, als lesgever in zijn operaklas in Antwerpen, als regisseur tijdens de premièreweek van ‘Salomé’ in Barcelona. Rustpunten in zijn hectisch bestaan vormen zijn gezin, Catalonië en het voetbal. 2.6 : Alain Platel : Platel noemt zichzelf geen echte choreograaf, maar eerder een regisseur, en het dansplatform ‘les ballets C de la B’ een uit de hand gelopen grap. Toch kan je niet voorbij aan zijn nationale en internationale succes. Elke wereldtournee start en eindigt in Gent, zijn thuisbasis, waar hij in de jaren tachtig al experimenteerde met bewegingstheater. In die beginperiode combineerde hij het theater met zijn werk als orthopedagoog met mentaal gehandicapte kinderen. Hun kwetsbaarheid en ‘ongecontroleerde bewegingen’ bepaalden in hoge mate zijn choreografisch alfabet. Want de kunst van het dansen op zich interesseert hem niet. Het is hem niet te doen om de welsprekendheid van het lichaam, maar om wat kunst vandaag te zeggen heeft. Het gaat hem niet om beweging, maar om bewogenheid. 2.7 : Tom Lanoye : Lanoye is schrijver, polemist en podiumbeest. Als succesvolle slagerszoon met een brilletje en oprichter van de N.V. L.A.N.O.Y.E. excelleert hij zowel in theaterteksten als in columns, vertalingen/bewerkingen, poëzie en een hele reeks (vaak bekroonde) romans. Niet toevallig is hij ook de uitvinder van de term ‘literaire divo’. 2.8 : Lieve Joris : Joris staat altijd klaar om te vertrekken naar verre oorden die haar nieuwsgierig maken; zoals China, waar ze momenteel verblijft. In haar werk toont ze zich volgens Geert Mak geen reis- maar een blijfjournalist. In De Golf beschrijft ze ontmoetingen in de Arabische wereld en merkt als vroege waarnemer de tegenstrijdigheid op tussen traditionele waarden en snelle rijkdom. Mali blues probeert de wereld van Afrikaanse magie te doorgronden. In Het uur van de rebellen en De hoogvlaktes confronteert Joris ons met de tragiek van het 21ste-eeuwse Congo en tracht ze de psychologie van de rebel te begrijpen (“Il ne fallait pas être nègre”). Met haar verfijnde pen leent Lieve Joris ons haar blik om beter naar de mensen te kijken, naar wat ontsnapt door ideologische vooringenomenheid en achter de etalage zit. 3.1 : Wim Delvoye : Delvoye werd internationaal bekend met kunstwerken die vaak als ironisch en provocerend werden bestempeld, zoals zijn beruchte kakmachine of getatoeëerde varkens. Minder bekend is zijn kunst met een grote k: staalconstructies die flirten met gotische architectuur, zijn jongste passie. 3.2 : Sidi Larbi Cherkaoui : Hij werd onlangs uitgeroepen tot beste choreograaf van het jaar door het gerenommeerde Duitse tijdschrift Tanz. Zijn voorstellingen combineren virtuoze danskunst met live muziek, gommen steeds meer de grenzen weg tussen theater en dans. Zijn eigen Vlaams-Marokkaanse afkomst is de troef die hij uitspeelt: in de werveling van culturen en religies is voor hokjesdenken geen plaats. Ook niet in de danskunst. 3.3 : Hans Op de Beeck : Op de Beeck wil iets vertellen over deze tijd. Of hij nu een film regisseert, een sterrenhemel schildert, een draaimolen bouwt of een luxeschip in plexiglas: telkens weer houdt hij ons een spiegel voor. Tot we de barst zien. Telkens weer lokt Op de Beeck ons in zijn wereld vol schoonheid. Maar er wringt iets, bij nader inzien. 3.4 : Ann Veronica Janssens : Janssens behoort als vernieuwend beeldend kunstenaar tot de wereldtop. Met elementen als licht, geluid, mist en vloeistoffen maakt ze installaties die voluit de zintuigen aanspreken, de grenzen van de klassieke beeldhouwkunst aftasten. In Goudvis praat Ann Veronica Janssens vrijuit over haar leermeesters en passies. We volgen haar aan het werk met vloeistoffen, licht en rook voor tentoonstellingen in Antwerpen en het Bretoense Quimper. We zien sleutelwerken uit het Middelheimpark en het Franse Frac Lorraine in Metz. Met Anne Teresa De Keersmaeker gaat ze aan de slag voor een dansvoorstelling op het Holland Festival. Telkens weer beeldhouwt ze met bijna niets, met louter ruimte. 3.5 : Koen van den Broek : van den Broek is een schilder ‘on the road’. Zijn schetsboek is een fototoestel, waarmee hij dat kadreert waar wij aan voorbijlopen: een drempel, een riool, het lijnenspel van barsten in de weg. Nooit is er een mens te zien, wél de sporen die deze nalaat in het landschap. Meer dan tien jaar geleden onderneemt de jonge, nog onbekende schilder Koen van den Broek een reis naar Californië. Een ontmoeting met John Baldessari – icoon van de Amerikaanse conceptuele kunst – en de Amerikaanse landschappen leggen de basis voor zijn leven als kunstenaar. Wat volgt is een rollercoasterloopbaan. Op zijn schilderijen laat hij Hollywood een huwelijk aangaan met hardcore hoge kunst. Vandaag hangen zijn doeken overal ter wereld. 3.6 : François Schuiten : Schuiten creëert als stripkunstenaar en scenograaf een intrigerend grafisch universum, even visionair als dat van Jules Verne. Het meest bekend is hij van het duo Schuiten-Peeters met de reeks ‘De Duistere Steden’. Maar hij tekende net zo goed de futuristische wereld uit de films van Jaco Van Dormael (Mr Nobody) en Raoul Servais (Taxandria). 3.7 : Stéphane Beel : Architect Beel is een pionier van de Nieuwe Eenvoud die zich afzet tegen spektakelarchitectuur. In de ogen van Beel hoort een architect zich niet op te dringen als ‘kunstenaar’. “Ik probeer zo weinig mogelijk creatief te zijn” is één van de paradoxale uitspraken die hij graag gebruikt. 3.8 : Dirk Braeckman : Eén ding wou de jonge Braeckman nooit worden: fotograaf. Niet de man van familiefeesten, die in het middelpunt van de belangstelling de omgeving naar zijn hand zet. Neen, dan liever de discretie van een schilder, experimenterend in de stilte van zijn atelier.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

over de agressie en gewelddadigheid die in ieder van ons zit.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

The Patient Parade ﾭ Mico NHK, 2008. Deze documentaire kreeg op 25 januari 2009 de FIPA D'Or Grand Prix in Biarritz.Het is vijf uur in de ochtend voor het Tongren ziekenhuis in hartje Peking. Mensen staan rijdik, al enkele uren aan te schuiven om een dokter te zien. Om zeven uur weten ze of ze op consultatie kunnen, het aantal plaatsen is beperkt. Zo gaat dat als je ziek bent in China. Voor de gemiddelde Chinees toch. Want voor kapitaalkrachtige Chinezen bestaan er private ziekenhuizen. Medische hotels waar de patiënt met de beste zorgen omringd wordt en door de beste artsen wordt behandeld. De gemiddelde Chinees moet het stellen met de publieke ziekenhuizen. De zo goed als onbestaande gezondheidszorg in de provincie jaagt hen naar de ziekenhuizen in de grote stad. Bovendien gaan ze er pas naartoe als het echt niet anders kan. Een trip naar de stad kost geld en de raadpleging en de behandeling al helemaal. Bovendien komt de ziekteverzekering in China niet echt van de grond.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Hoe goed/betrouwbaar is diagnostiek van psychiatrische aandoeningen ? Psychiaters testen 10 proefpersonen, waarvan de helft een aandoening heeft. Uiteindelijk zullen ze er slechts 2 herkennen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

RTBF-documentaire van François Ducat over relaties tussen zwarte vrouwen en blanke mannen die via het internet zijn ontstaan: wat zijn de oorzaken en de gevolgen? Sinds de komst van het Internet kent Kameroen een boom van cybercafé's. De klanten zijn vaak vrouwen die digitaal op zoek gaan naar een man, een blanke man, koste wat het kost. François Ducat ontmoet een aantal van die huwelijkskandidaten en volgt hen op hun huwelijkspad. Sylvie is onlangs getrouwd met Ghislain en is net bij hem in België komen wonen, in de buurt van Mons. Haar zus Mireille en schoonbroer Michel wonen in Tarbes, in het zuidwesten van Frankrijk. Zij verwachten hun eerste kindje. Josy woont in Gent met haar echtgenoot Frank, maar ze heeft haar twee dochters in Kameroen moeten achterlaten en dat valt haar zwaar. Sylvie en Josy hebben hun droom in vervulling zien gaan, maar worden nu geconfronteerd met de complexe realiteit van relaties tussen het zuiden en het noorden, én tussen mannen en vrouwen. Voor sommige andere vrouwen is de droom in een nachtmerrie veranderd. Zij zijn na een pijnlijke ervaring weer naar Afrika vertrokken. Maar hun getuigenis weerhoudt andere jonge vrouwen er niet van om hun kans te wagen op het internet in hun hoop en verlangen naar een beter leven in het rijke noorden.