Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Worldwide, prostate cancer is the second most frequently diagnosed cancer and the sixth leading cause of cancer death in men. In Belgium one out of four new cancer victims among men is yearly diagnosed with prostate cancer. Since many years radical prostatectomy is considered the ‘gold standard’ treatment for local eradication of the carcinoma. Given the excellent oncological results, functional outcomes, such as urinary continence gained increasing importance. Technical advances have expanded beyond open surgery and resulted in the use of robotically guided surgery to remove prostate carcinoma. Robot-assisted radical prostatectomy is expected to provide improved visualization, dexterity and precision, however the impact on long-term functional side effects remains unknown.Apart from urinary continence, patients are also interested in when they can resume their preoperative activities (work, sports, household and leisure activities) after surgery. Research concerning the recovery of these different aspects of physical activity after radical prostatectomy is unfortunately limited. Gaining further insights on the treatment of post-prostatectomy urinary incontinence, could vastly benefit from improved evaluation of the pelvic floor muscle function. A rather inexpensive technique with high patient acceptance is transperineal ultrasound. Furthermore it has the advantage of real-time scanning without radiation exposure. Literature concerning transperineal ultrasound of the male pelvic floor is however rather scarce. Its clinical utility in men depends on the reliability and the ease of interpretation of data obtained from the measurement. Furthermore, such evaluation would allow investigating differences in pelvic floor structures between continent and incontinent men. Different investigators have suggested the added value of preoperative pelvic floor muscle training. Patients receiving such additional treatment before radical prostatectomy reported a faster recovery of urinary incontinence. However, limitations in study designs and different definitions of urinary continence complicated the drawing of firm conclusions.The scope of this doctoral project was to broaden the knowledge concerning the differences in functional outcomes and the evolution of physical activity after open and robot radical prostatectomy. Additionally we aimed to gain more insights in the displacements in pelvic floor structures during voluntary pelvic floor muscle contraction in continent and incontinent men after radical prostatectomy using transperineal ultrasound. Furthermore we aimed to investigate the effect of preoperative pelvic floor muscle training for post-prostatectomy incontinence. The first aim was to compare functional outcomes (urinary incontinence, voiding symptoms and quality of life) of patients who underwent open versus robot-assisted surgery. Analyses revealed that patients after robot-assisted surgery tended to regain continence sooner compared to patients who had open surgery. However, differences between both groups at baseline hinder final conclusions. Nevertheless, patients after robot-assisted surgery also achieved lower voiding symptoms severity and higher quality of life scores. The second aim was to investigate the evolution of the different physical activity levels (total, work, sports, household) over time after radical prostatectomy and to find predictive factors for a decrease in physical activity. Two hundred forty patients filled in the Flemish Physical Activity Computerized Questionnaire preoperatively concerning their physical activities over the past year. At 6 weeks and 3, 6 and 12 months after radical prostatectomy patients reported their physical activities of the previous month. Chapter 3 of this project indicated that all aspects of physical activity decreased significantly at 6 weeks after surgery and recovered to approximately baseline level afterwards. Predictive factors for decreased activity levels at 6 weeks after surgery were a younger age (total physical activity level), being semi-/unskilled (occupational physical activity level) and being unemployed/retired (household physical activity level). Surgery type did not influence the different activity levels at any of the measurement moments. Importantly, this study showed that urinary incontinence had a significant effect on total and household physical activity level. The third aim was to gain further insights into the role of pelvic floor muscles in urinary continence using transperineal ultrasound images. We first assessed the reliability of the measurement of displacement of pelvic floor structures during voluntary contraction. Next, we compared the performance between continent and incontinent men after radical prostatectomy. For most points of interest good to high intra- and interobserver reliability was observed, providing a sound base for the clinical utility of transperineal ultrasound in men. Comparing the performance of continent and incontinent men only showed a difference between both groups for one specific pelvic floor structure. Future research will have to reveal if this point is also clinically relevant.The fourth aim was to determine whether patients who performed pelvic floor muscle training before and after surgery, regained urinary continence earlier than patients who only performed pelvic floor muscle training after surgery. One hundred eighty patients were randomized to the experimental group, who started pelvic floor muscle training 3 weeks before surgery or to the control group, who only started training after surgery. All patients recorded their urine loss 24 hours/day until continence was achieved. Results from this study showed that standard postoperative continence rehabilitation using a strict pelvic floor muscle training scheme could not be improved by adding 3 preoperative training sessions.This doctoral project has clarified some of the lingering uncertainties concerning the postoperative consequences of radical prostatectomy. In the long run, these insights will lead to an optimal delineation of the management of urinary incontinence of prostate cancer patient

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

ABSTRACT Background: LASER therapy is now being proposed for the treatment of pelvic organ prolapse (POP) and urinary incontinence (UI). Objectives: To systematically review the available literature on LASER therapy for POP and UI. Search Strategy: Pubmed, Web Of Science and Embase were searched for relevant articles, using a three concept (POP, UI, LASER therapy) search engine composed as (concept 1 OR concept 2) AND concept 3. Selection Criteria: Only full text clinical studies in English. Data Collection and Analysis: Data on patient characteristics, LASER setting, treatment outcome and adverse events were independently collected by two researchers. Due to the lack of methodological uniformity meta-analysis was not possible and results are presented narratively. Main Results: Thirty one studies recruiting 1530 adult women met the inclusion criteria. All studies showed significant improvement either on UI, POP or both, however the heterogeneity of LASER settings, application and outcome measures was huge. Only one study was a randomized controlled trial, two studies were controlled cohort studies. All three were on UI and used standardized validated tools. The risk of bias in the RCT was low on all seven domains; the controlled studies had a serious risk of bias. No major adverse events were reported, mild pain and burning sensation were the most common described adverse events. Conclusions: All studies on vaginal and/or urethral LASER application for POP and UI report improvement, but the quality of studies needs to be improved. Keywords: LASER, pelvic organ prolapse, urinary incontinence

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Reeds vanaf de kleuterklas wordt het plasmoment vaak klassikaal aangeboden. Kinderen mogen vaak de klas niet verlaten om te gaan plassen. Volwassenen daarentegen gaan enkel plassen wanneer ze een drang vo Wanneer kinderen enkel in het schoolgebeuren op deze vaste momenten mogen gaan plassen, zou het mogelijk kunnen zijn dat het plaspatroon verandert. In de literatuur is er nog geen consensus omtrent impact op het plaspatroon van plassen op vaste momenten t.o.v. vrijwillig plassen. In eerdere literatuur werd vermeld dat het niet toelaten om naar het toilet te gaan, kan leiden tot een verhoogde kans op dysfunctioneel plassen. Terwijl een vrije toegang tot het toilet zou bijdragen aan een gezond plaspatroon bij schoolgaande kinderen. Met deze studie willen we het verschil in plaspatroon nagaan bij jonge gezonde kinderen. Er wordt getracht te detecteren of er een verschillend patroon is bij vrijwillige plassen t.o.v. het plassen op vaste momenten. Met als doel duidelijke richtlijnen op te stellen omtrent plasmomenten voor schoolgaande kinderen. Er werd geen verschil vastgesteld in plaspatroon bij het plassen op vaste momenten t.o.v. vrijwillig plassen voor eenzelfde kind. Het inplannen van vaste plasmomenten is dus niet nadelig voor het kind. Naast deze vaste plasmomenten, dient vrijwillig plassen ook toegelaten te worden. Verder onderzoek, dat rekening houdt met de vermelde limitaties van deze studie, is absoluut noodzakelijk om meer inzicht te verkrijgen in de ontwikkeling en vroege vaststelling van dysfunctioneel plassen in de kleuterschool.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Constipatie is een veel voorkomende klacht bij kinderen en de reden voor minstens 3% van de consultaties bij de kinderarts. Meestal reageren kinderen goed op de standaard behandeling van o.a. dieetadvies, laxativa, kinesitherapie, gedragstherapie… en is de klacht slechts tijdelijk. Voor één derde van de kinderen met constipatie is deze aanpak echter onvoldoende en houdt de klacht aan. Wanneer klachten gedurende zes maanden aanwezig zijn spreekt men van chronische therapieresistente constipatie (volgens de Rome IV criteria). De symptomen van (chronische therapieresistente) constipatie zijn onregelmatige stoelgangsfrequentie, harde en moeilijk uit te scheiden stoelgang (consistentie), fecale incontinentie en buikpijn. Wanneer deze een lange tijd aanwezig zijn, kan dat zowel bij het kind als bij hun familieleden voor stress zorgen. Interferentiestroom therapie (een vorm van neuromodulatie) is een mogelijkheid om chronische constipatie te verhelpen. Wij onderzoeken meer specifiek kinderen met bekkenbodem dyssynergie. Bekkenbodem dyssinergie is een subgroep van chronische therapieresistente constipatie en wordt gekenmerkt door een verstoorde coördinatie van de puborectale spier waarbij deze niet, onvolledig of abnormaal ontspant. De therapie houdt in dat interferentiestroom wordt gegenereerd door een toestel met vier electroden. Twee electroden worden op de buik zijwaarts van de navel en de twee andere electroden op de rug zijwaarts van de wervelkolom geplaatst, ter hoogte van de regio tussen L4 en S2. De electroden genereren kruislings een stroom die midden in de buik een andere stroom creëren waardoor het darmstelstel optimaal kan gestimuleerd worden. Deze studie onderzocht het effect van interferentiestroom bij zeven kinderen tussen 6 en 16 jaar oud met chronische therapieresistente constipatie van het type bekkenbodem dyssinergie. De interventie hield in dat interferentiestroom werd toegediend bij zeven kinderen. De frequentie was de eerste drie maanden voor alle kinderen dezelfde: 3 sessies/week, 30 minuten per sessie. Na deze drie maanden, werd de frequentie verlaagd naar 2x/week of opgedreven naar 6x/week, afhankelijk van het behalen van een positief of negatief resultaat, respectievelijk. Een positief of negatief resultaat werd bepaald op basis van gegevens uit het stoelgangsdagboek. Hierin werden data van volgende symptomen bijgehouden: stoelgangsfrequentie, consistentie van de stoelgang en fecale (in)continentie. De ouders vulden het dagboek twee weken vòòr de volgende tijdstippen in: start van de studie en na zes weken, drie maanden en vier maanden interventie. Volgende uitkomstmaten werden opgesteld (op basis van de Rome IV criteria): een stoelgangsfrequentie van minstens 3/week, een goede consistentie bij minstens de helft van alle ontlastingen en een 50% vermindering in fecale incontinentie in vergelijking met de startwaarde. Een positief resultaat werd toegekend wanneer aan deze drie voorwaarden voldaan werd op eenzelfde moment. Deze studie beschreef een kleine steekproef en dus moeten resultaten kritisch en voorzichtig geïnterpreteerd worden. Uiteindelijk voldeden vijf kinderen aan de voorwaarde van stoelgangsfrequentie, vijf kinderen aan de voorwaarde van stoelgangsconsistentie en drie kinderen aan de voorwaarde van fecale incontinentie. Slechts twee kinderen voldeden aan alle drie criteria op eenzelfde moment. Een studie met een grotere steekproef en langere follow-up is nodig om deze bevindingen verder te onderzoeken.