Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In de context van de structurele aanpassingsprogramma’s wordt in vele ontwikkelingslanden onder druk van internationale donoren het beheer van publieke irrigatieprojecten overgedragen. De onderliggende assumptie is dat boeren betere beheerders zijn dan de inefficiënte bureaucratieën die ze vervangen, aangezien zij een onmiddellijk belang hebben bij een degelijk bestuur. Het hervormingsproces verliep echter dikwijls moeilijk en werd geplaagd door tegenslagen. Dit is te wijten aan een onvoldoende begrip over hoe deze irrigatieprojecten functioneren, wat een correcte implementatie van de bestuursoverdracht onmogelijk maakt. Dit onderzoek ontrafelt het waterbeheer door boeren na de overdracht via een gevalstudie in het Office du Niger irrigatieproject in Mali. Het irrigatieproject is 80 000 hectare groot en rijst is er het voornaamste gewas. Grootscheepse hervormingen in de jaren 1980 en 1990 verdrievoudigden de rijstproductie per hectare en verhoogden de rendabiliteit van rijstproductie aanzienlijk. Gezien dit succes en een groot potentieel aan geïrrigeerd areaal, is een snelle uitbreiding van het irrigatieproject gaande. Wegens de groeiende druk op het water zal deze uitbreiding echter moeten gebeuren zonder een significante toename van de totale waterconsumptie. Dit kan als de irrigatie-efficiëntie, momenteel amper 25 %, verbetert. Een verhoging van de efficiëntie is vooral mogelijk op het tertiair niveau. Boeren zijn hier gezamenlijk verantwoordelijk voor het beheer van de infrastructuur en het water sinds de bestuursoverdracht. Volgens de internationale donoren en het centraal bestuur ligt een gebrekkig waterbeheer door boeren aan de grond van de huidige waterverliezen. Daarom werden verschillende projecten opgezet om de inzet van boeren voor waterbeheer te verhogen. Aangezien boeren geen belang hebben bij de uitbreiding van het irrigatieproject, zijn zij echter niet geïnteresseerd in irrigatie-efficiëntie. Hun strategie is om het rendement op arbeid te maximaliseren. Voor boeren is arbeid een schaarse productiefactor die verdeeld moet worden over verschillende bronnen van inkomsten. De huidige ongelimiteerde en vraaggestuurde waterverdeling laat hen toe een minimale inzet aan arbeid te combineren met een vlotte irrigatie. Enkel voor boeren wiens veld een onvoordelige ligging heeft, zou collectieve actie voor het reguleren van de waterverdeling binnen het tertiair niveau nuttig zijn. Deze verschillen in belangen liggen aan de kern van de huidige conflicten tussen boeren onderling, en tussen boeren en het centraal bestuur. Door middel van een veldonderzoek werden de relaties tussen collectieve actie, arbeid en irrigatie-efficiëntie onderzocht in het licht van de praktische en sociale beperkingen die het waterbeheer en de mogelijkheden tot verbetering mee bepalen. Resultaten van het veldonderzoek geven aan dat dankzij de fysische rehabilitatie van de irrigatie-infrastructuur en de vraaggestuurde waterverdeling, de watertoevoer naar het tertiair niveau adequaat is. Irrigatieproblemen zijn dan ook zeldzaam, hoewel ze voorkomen in tertiaire blokken met een ongelijke topografie. Regels rond waterverdeling tussen boeren kunnen zulke problemen oplossen, maar wegens een gebrek aan sociaal kapitaal slagen sommige boerengroepen er niet in deze op te stellen en af te dwingen. Met een gemiddelde van 60 % blijft de irrigatie-efficiëntie zeer laag. Een verhoging met 14 % is mogelijk door middel van collectieve actie aan de inlaat van het tertiair blok. Het veldonderzoek bevestigde bovendien dat de lage efficiëntie excessieve waterverliezen veroorzaakt die het drainagesysteem opvullen, en zo een belangrijke oorzaak zijn van drainageproblemen. Op het moment van de oogst doen deze zich voor op een derde van de oppervlakte. Aangezien het drainagenetwerk bestaat uit communicerende vaten, wordt het resultaat van de inzet van een individuele boer om water te sparen verspreid over een groot gebied. Het voorkomen van drainageproblemen zorgt hierdoor niet voor de nodige motivatie om zuinig met water om te springen. Als men met de uitbreiding van het geïrrigeerde areaal wil doorgaan, moeten daarom andere manieren onderzocht worden om de waarde van het water te verhogen. Een lopend project richt zogenaamde Associaties van Watergebruikers op, die een welkom platform zouden kunnen bieden voor collectieve actie. Voorlopig ontbreekt het hen echter aan effectiviteit. Door rekening te houden met bestaande informele patronen van besluitvorming zou hun impact wellicht kunnen verhoogd worden. De huidige trend van diversificatie van inkomsten leidt bovendien tot een toenemende tewerkstelling van landarbeiders, die dan ook bij de Associaties van Watergebruikers zouden moeten betrokken worden. Om boeren in staat te stellen de Associaties van Watergebruikers ten volle te benutten en de uitdaging van waterbesparing aan te gaan, zijn vorming en beslissingsondersteuning nodig. In het kader van dit onderzoek werden hiervoor hulpmiddelen ontworpen. Een eerste hulpmiddel bestaat uit educatief materiaal dat aantoont hoe boeren water kunnen besparen en irrigatieproblemen vermijden bij een beperkt wateraanbod door bepaalde beheerspraktijken toe te passen. Een tweede hulpmiddel is een simulatiemodel van het waterbeheer, dat gebruikt kan worden om een optimale combinatie van beheerspraktijken te vinden om de irrigatie-efficiëntie tot op een bepaald niveau te brengen en tegelijk de belangen van de boeren te respecteren. In de toekomst zal verder gezocht moeten worden naar een passend beleid, aanbevelingen en hulpmiddelen. Hiervoor zal een proces van “trial and error” nodig zijn waarbij alle betrokken partijen elkaar regelmatig ontmoeten om lessen te trekken uit ervaringen. Onderzoekers kunnen in dit proces een positieve bijdrage leveren door hun meer neutrale en wetenschappelijke kijk op de zaak. In the context of structural adjustment, international donors have pushed Irrigation Management Transfer (IMT) in state-led irrigation schemes all over the developing world. It was assumed that, having a direct stake in the success of their irrigation scheme, farmers would be better managers than the inefficient bureaucracies that they replaced had been. However, insufficient understanding of these irrigation schemes often led to poor implementation of IMT. The reform process proved complex and fraught with difficulties, and usually did not result in improved water management as expected. This research aims to acquire a thorough comprehension of farmers’ water management after IMT through a case study of the Office du Niger, an irrigation scheme of 80,000 ha in Mali with rice as the major crop. Comprehensive institutional and economic reforms conducted in the 1980s and 1990s boosted the profitability of rice production in the Office du Niger, with yields increasing threefold. In view of this success and the large untapped agricultural potential, the irrigation scheme is expanding rapidly. Because of growing pressure on water resources, the expansion has to be realized without a significant increase in total water consumption. This is possible if irrigation efficiency, currently at barely 25 %, improves. The largest potential for increasing efficiency lies at the tertiary level, where since IMT, farmers are collectively in charge of managing water and the infrastructure. In the view of international donors and the central management, poor water management practices by farmers are to blame for the current water losses. Therefore, several interventions were set up to increase farmers’ efforts for water management. As they have no stake in the expansion of the irrigation scheme, farmers are however not interested in increasing irrigation efficiency. Their strategy is to maximize returns to labor, which is valuable to them as it comes at the price of time available for other income generating activities. The presently unrestricted and demand-driven water delivery allows them to combine a minimal labor input with easy irrigation by maintaining a constant over-supply. For farmers with a disadvantageous plot location, collective action for regulating water allocation would be useful in times of temporary supply disruptions, but it requires sufficient social capital. This divergence of interests with respect to water management lies at the heart of the conflicts among farmers and between farmers and the central management. Through a field study, relations between collective action, labor input, and irrigation efficiency are investigated in the light of the practical and social constraints that shape water management and determine its potential for improvement. Results from the field study revealed that thanks to the physical rehabilitation of the irrigation infrastructure and a demand-driven water supply, water delivery to the tertiary level is adequate. As a result, irrigation problems are rare, even though they exist on some tertiary blocks with an uneven topography. It was furthermore shown that collective action for water allocation could effectively solve these problems. Lacking the social capital, some farmer groups, however, do not succeed in establishing collective action. Irrigation efficiency at the tertiary level, on average about 60%, remains low, but collective action at the inlet of the tertiary block can improve it with 14 %. The field study furthermore confirmed that water losses caused by the low irrigation efficiency fill up the drainage system and are an important source of the drainage problems currently affecting a third of the surface at harvest. Because the drainage system consists of communicating vessels, the impact of an individual farmer’s effort dissipates throughout the irrigation scheme. Avoiding drainage problems can therefore not provide the necessary incentives to save water. Other incentives to increase the value of water to farmers should therefore be considered if the expansion of the irrigation scheme is to be realized. Water User Associations (WUAs) currently being set up in the irrigation scheme could provide a much-needed platform to institutionalize collective action, but are not yet effective. Taking into account existing informal patterns of decision-making could enhance their impact. The current trend of farmers diversifying their sources of income results in the increased employment of wage laborers, who should therefore be involved in the WUAs. In order to enable farmers to respond to incentives and make full use of the structures and procedures offered by the WUAs, training and decision support on water management will be necessary. In the frame of this research, tools have been developed for this purpose. A first tool consists of training material that shows how farmers can save water and avoid irrigation problems under a limited water supply by adopting the right water management practices. A second tool is a simulation model, which can be used to find the optimal mix of measures to increase irrigation efficiency to a certain level while preserving farmers’ interests. The search for appropriate policies, measures and tools will probably require an iterative process of trial and error with regular meetings among stakeholders to evaluate lessons learnt. Providing a neutral and unbiased view, researchers could play a beneficial role in accompanying this process. Onder druk van internationale donoren werd in ontwikkelingslanden het beheer van publieke irrigatieprojecten overgedragen naar boeren. Wegens een onvoldoende begrip over hoe deze irrigatieprojecten functioneren verliep dit proces echter dikwijls moeilijk Dit onderzoek ontrafelt het waterbeheer door boeren na de overdracht via een gevalstudie in het Office du Niger irrigatieproject in Mali. Het irrigatieproject is 80 000 hectare groot en rijst is er het voornaamste gewas. Grootscheepse economische hervormingen verhoogden de rendabiliteit van het Office du Niger aanzienlijk, dat inmiddels in sneltempo wordt uitgebreid. Wegens de groeiende druk op het water zal de uitbreiding echter moeten gebeuren zonder een significante toename van de totale waterconsumptie. Een verhoging van de irrigatie-efficiëntie op het tertiair niveau is daarom noodzakelijk. Sinds de bestuursoverdracht zijn boeren hier gezamenlijk verantwoordelijk voor het beheer van de infrastructuur en het water, en verschillende projecten zijn opgezet op om de hun inzet hiervoor te verhogen. Aangezien boeren geen belang hebben bij de uitbreiding, zijn zij echter niet geïnteresseerd in irrigatie-efficiëntie. Hun strategie is om het rendement op arbeid te maximaliseren. Het huidige ongelimiteerde wateraanbod laat hun toe een minimale inzet te combineren met een vlotte irrigatie. Enkel voor boeren wiens veld een onvoordelige ligging heeft, zou collectieve actie voor de waterverdeling binnen het tertiair niveau nuttig zijn. Deze verschillen in belangen liggen aan de kern van conflicten tussen boeren onderling, en tussen boeren en het centraal bestuur. In een veldonderzoek werden de relaties tussen collectieve actie, arbeid en irrigatie-efficiëntie onderzocht. Resultaten geven aan dat irrigatieproblemen zeldzaam zijn, hoewel ze voorkomen in tertiaire blokken met een ongelijke topografie. Regels rond waterverdeling kunnen