Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In het psychologisch onderzoek over categorieën en concepten veronderstellen veel modellen dat categorisatie gebaseerd is op gelijkenis. Als gelijkenissen op dezelfde manier worden waargenomen door verschillende culturen, dan suggereren deze modellen dat alle taalgroepen de wereld op eenzelfde manier zullen indelen in categorieën. Recent cross-linguïstisch onderzoek toont echter aan dat er aanzienlijke verschillen zijn in de manier waarop sprekers van verschillende taalgroepen namen toekennen aan sets van voorwerpen (Malt, Sloman, Gennari, Shi, & Wang, 1999). Naast deze cross-linguïstische verschillen in benoemingspatronen stelden Malt et al. echter vast dat de gelijkenissen tussen de voorwerpen op dezelfde manier werden waargenomen door de verschillende taalgroepen. Deze bevinding suggereert dat linguïstische categorieën niet louter gebaseerd zijn op gelijkenis. Bovendien is de manier waarop sprekers van verschillende talen de wereld indelen in categorieën taalspecifiek. De complexiteit van linguïstische categorieën en de cross-linguïstische verscheidenheid suggereren dat het leren van een taal -- of het nu de moedertaal is, of een tweede taal -- complexer is dan men zou verwachten op basis van gelijkenis-gebaseerde modellen voor categorisatie. Dit is het thema van het eerste deel van dit doctoraat. In Hoofdstuk 1 wordt onderzocht hoe kinderen voorwerpen leren benoemen in hun moedertaal. Hoewel vaak verondersteld wordt dat het relatief eenvoudig is om de betekenis te leren van woorden die verwijzen naar concrete voorwerpen, tonen de resultaten toch een substantiële semantische ontwikkeling na de vroegste jaren van taalverwerving, zelfs tot de leeftijd van 14 jaar. Hoofdstuk 2 en 3 belichten de vraag hoe volwassen tweetaligen twee talen tegelijk kunnen beheersen. Uit Hoofdstuk 2 blijkt dat de benoemingspatronen in de twee talen van een tweetalige convergeren naar een gemeenschappelijk patroon, dat verschilt van de benoemingspatronen van eentaligen. Door de wederzijdse invloed van beide talen vertonen de grenzen van overeenkomstige categorieën in de twee talen (vb. fles en bouteille) meer overlap voor tweetaligen dan voor eentaligen. Hoofdstuk 3 toont meer specifiek aan dat de convergentie zich uit in een verschuiving van overeenkomstige categorieprototypes naar elkaar toe. Verder blijkt dat de categorieën van een tweetalige een vereenvoudiging zijn van de categorieën van eentaligen. Het tweede deel van dit doctoraat behandelt de implicaties van de complexiteit en de cross-linguïstische verscheidenheid van categorieën voor de verklaring van typicaliteitseffecten, en meer in het bijzonder, voor de rol van contrastcategorieën in deze verklaring. Hoofdstuk 4 vergelijkt verschillende modellen ter verklaring van typicaliteit. Een geometrisch centroid model waarin typicaliteit van een exemplaar binnen een categorie voorspeld wordt aan de hand van zijn afstand ten opzichte van het centroid overtreft het klassieke family-resemblance model. De voorspelling wordt beter naarmate het aantal onderliggende dimensies stijgt. Een variant van het geometrisch centroid model laat toe contrasteffecten na te gaan in typicaliteit. De betere voorspelling van typicaliteit in hoog-dimensionele geometrische ruimtes suggereert dat traditionele keuzecriteria het aantal dimensies onderschatten dat nodig is om de complexiteit van linguïstische categorieën te vatten. In Hoofdstuk 5 wordt de voorspelling van een extern criterium in een geometrische representatie voorgesteld als alternatief voor de traditionele keuzecriteria voor dimensionaliteit. Many theories of categorization assume that similarity is a key notion in explaining categorization. If similarity perception is shared across cultures, these models suggest that speakers of all languages will segment the world by name in similar ways. However, recent cross-linguistic research revealed substantial differences in the way that speakers of different languages assign names to sets of objects (Malt, Sloman, Gennari, Shi, & Wang, 1999). While category boundaries vary across languages, however, similarities among the objects were perceived in much the same way by the different language groups. These results suggest that real-world categories are not strictly formed around similarity-based clusters. Furthermore, the way that speakers of different languages segment stimulus space by name varies from language to language. The complexity and cross-linguistic variation of linguistic categories suggest that the mastery of a language -- regardless of whether it concerns the mother tongue or a second language -- is more complex than expected from similarity-based models of categorization. The challenges to understanding the process of language learning are addressed in the first part of this dissertation. Chapter 1 studies how children learn to name objects in their native language. Despite arguments for the relative ease of learning meanings of common nouns referring to concrete objects, lexical development continues well past the early years of language acquisition, even up to the age of 14. Chapters 2 and 3 are devoted to the process of mastering two languages at the same time in bilinguals. Chapter 2 shows that a bilingual’s naming patterns in the two languages converge on a common naming pattern that diverges from the naming patterns of native speakers of either language. Through the mutual influence of the two languages, the linguistic boundaries of corresponding categories in the two languages (e.g., fles and bouteille) show more overlap for bilinguals than for monolinguals. Chapter 3 more specifically shows that convergence is manifested in a shift of corresponding category prototypes towards each other. Further, the bilingual category boundaries are less complex than the monolingual category boundaries. The second part of this dissertation deals with the implications of the complexity and cross-linguistic variation of linguistic categories for understanding typicality, and more specifically, for understanding the role of contrast categories in explaining typicality. Chapter 4 compares different models for explaining typicality. A geometrical centroid model in which typicality of an exemplar within a category is predicted from its distance to the centroid outperforms the traditional family resemblance-based model, with increasingly better predictions as the number of underlying dimensions increased. A variant of the geometric centroid model allows investigating possible contrast effects in typicality. The finding that typicality is better predicted in higher-dimensional geometrical representations suggests that traditional dimensionality choice criteria might under-estimate the number of dimensions needed to capture the complexity of real-world categories. Chapter 5 presents prediction of typicality from a geometrical representation as an alternative to traditional methods for dimensionality choice. patroon, dat verschilt van de benoemingspatronen van eentaligen. Door de wederzijdse invloed van beide talen vertonen de grenzen van overeenkomstige categorieën in de twee talen (vb. fles en bouteille) meer overlap voor tweetaligen dan voor eentaligen. Hoofdstuk 3 toont meer specifiek aan dat de convergentie zich uit in een verschuiving van overeenkomstige categorieprototypes naar elkaar toe. Verder blijkt dat de categorieën van een tweetalige een vereenvoudiging zijn van de categorieën van eentaligen. Het tweede deel van dit doctoraat behandelt de implicaties van de complexiteit en de cross-linguïstische verscheidenheid van categorieën voor de verklaring van typicaliteitseffecten, en meer in het bijzonder, voor de rol van contrastcategorieën in deze verklaring. Hoofdstuk 4 vergelijkt verschillende modellen ter verklaring van typicaliteit. Een geometrisch centroid model waarin typicaliteit van een exemplaar binnen een categorie voorspeld wordt aan de hand van zijn afstand ten opzichte van het centroid overtreft het klassieke family-resemblance model. De voorspelling wordt beter naarmate het aantal onderliggende dimensies stijgt. Een variant van het geometrisch centroid model laat toe contrasteffecten na te gaan in typicaliteit. De betere voorspelling van typicaliteit in hoog-dimensionele geometrische ruimtes suggereert dat traditionele keuzecriteria het aantal dimensies onderschatten dat nodig is om de complexiteit van linguïstische categorieën te vatten. In Hoofdstuk 5 wordt de voorspelling van een extern criterium in een geometrische representatie voorgesteld als alternatief voor de traditionele keuzecriteria voor dimensionaliteit.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Zowel in onderzoek als in de praktijk is men bezorgd over mogelijke negatieve gevolgen van tijdelijke tewerkstelling (i.e. tewerkstelling van bepaalde duur) voor de werknemer. Toch wordt deze bezorgdheid vaak niet ondersteund in empirische studies: de relatie tussen tijdelijke versus vaste tewerkstelling en psychologische gevolgen (vb. arbeidstevredenheid, organisatiebetrokkenheid, levenstevredenheid, performantie en verloopintentie) is inconsistent en de resultaten van verschillende studies zijn vaak tegenstrijdig. De doelstelling in dit proefschrift is het inconsistente patroon van resultaten te verklaren. Hiertoe werden zes verklaringen geformuleerd. Ten eerste, in vorig onderzoek werd soms onvoldoende gecontroleerd voor socio-demografische, werk-gerelateerde of contextuele variabelen. Dit kan het verband tussen tijdelijke versus vaste tewerkstelling en psychologische gevolgen vertekenen. Ten tweede, eerder onderzoek geeft aan dat sommige werknemers tijdelijke tewerkstelling verkiezen boven vaste tewerkstelling. Ook de redenen die werknemers aangeven om tijdelijke tewerkstelling te aanvaarden kunnen van belang zijn. Ten derde, tijdelijk werk heeft een aantal positieve aspecten. Deze werden echter zelden opgenomen in studies rond tijdelijke tewerkstelling. Ten vierde, contracttype werd niet vaak onderzocht als een mogelijke moderator. Om hieraan tegemoet te komen formuleerde ik een theoretisch kader gebaseerd op het psychologische contract. Dit leidt tot de veronderstelling dat tijdelijke en vaste werknemers mogelijk anders reageren op bepaalde werksituaties, bijvoorbeeld, op jobonzekerheid of employability. Ten vijfde, eerder onderzoek richt zich bijna uitsluitend op de precaire situatie van tijdelijke werknemers. Het gebruik van tijdelijke werknemers kan echter ook gevolgen hebben voor vaste werknemers. Bijvoorbeeld, in organisaties met veel tijdelijke werknemers voelen vaste werknemers zich soms onzeker over het voortbestaan van hun job. Dit kan leiden tot ongunstige resultaten bij vaste in vergelijking met tijdelijke werknemers. Tenslotte, een laatste verklaring kan zijn dat de psychologische gevolgen van tijdelijke tewerkstelling zich uiten op lange termijn.Deze verklaringen werden onderzocht met vier steekproeven van Belgische werknemers uit verschillende organisaties en afdelingen. De resultaten suggereren dat verklaringen betreffende controlevariabelen, voorkeur voor tijdelijke tewerkstelling, de redenen voor het aanvaarden van tijdelijke tewerkstelling, mogelijke positieve aspecten van tijdelijk werk en de impact van tijdelijke tewerkstelling op lange termijn een beperkte bijdrage leveren in het verklaren van verschillen tussen tijdelijke en vaste werknemers. Verklaringen waarin contracttype opgenomen wordt als moderator zijn veelbelovend. De resultaten tonen voorts aan dat het gebruik van tijdelijke werknemers gerelateerd is aan gevoelens van jobonzekerheid bij vaste werknemers. Researchers and practitioners alike have expressed concerns about the consequences of temporary employment (i.e. dependent employment of limited duration) for the workers. However, the strength of their concerns is not matched by research findings. From an extensive literature review, it follows, rather unexpectedly, that results on the psychological impact of temporary versus permanent employment, for example, in terms of job satisfaction, affective organizational commitment, life satisfaction, self-rated performance or turnover intention, are inconclusive and often contradictory. The aim in the present volume is to test a number of explanations that may account for this pattern of mixed results. First, earlier research has sometimes failed to control for important background, work-related or contextual variables. This may affect the results. Second, a major thesis in temporary employment research is that all analyses should account for the workers' preferences to work temporarily or their reasons to accept temporary employment. Third, possible positive features of temporary employment are not often considered in temporary work studies, although they may balance or buffer negative aspects associated with temporary employment. Fourth, earlier research has not often included contract type as a moderator into the research design. In response, I propose a theoretical framework based on earlier psychological contract research in which I argue that temporary and permanent workers may react differently to similar work situations; for example, job insecurity and employability. Fifth, earlier research has focussed almost exclusively upon the precarious situation of temporary workers, while there may be hidden costs associated with temporary employment for permanent workers too: for example, permanent workers in organizations that employ many as compared with few temporary workers may feel insecure about their job, which, in turn, could cause unfavourable attitudes in permanent workers. Finally, another explanation could be that the outcomes associated with temporary employment are conditional upon time spent in temporary employment. Results based upon four samples with Belgian workers from divisions of up to 23 organizations show that the explanations in terms of control variables, preference for temporary employment or reasons for accepting temporary employment, possible positive aspects of temporary employment and the assumed unfavourable impact of long-term temporary employment have limited potential to advance understanding on differences between temporary and permanent workers. However, explanations that include contract type as a moderator in the research design are promising. The results also show that using temporary employment associates with feelings of insecurity in permanent workers, which presents another explanation for the inconsistent findings between temporary and permanent employment.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het aangaan van kwaliteitsvolle relaties met leerkrachten is één van de uitdagingen waar kinderen mee geconfronteerd worden op school (Birch & Ladd, 1996). Deze relaties kunnen zich positief ontwikkelen, gekenmerkt door nabijheid of eerder negatief, gekenmerkt door conflict (Pianta, Steinberg, & Rollins, 1995). Uit tal van studies bij jonge kinderen is gebleken dat conflict een risicofactor vormt voor de schoolse ontwikkeling van kinderen, terwijl nabijheid hierin een positieve rol speelt. Toch blijven binnen dit onderzoeksdomein nog een aantal vragen onbeantwoord. Ten eerste is er pas de laatste jaren expliciet aandacht gegaan naar de kwaliteit van de relatie met de leerkracht als mogelijke buffer voor kinderen die om allerlei redenen een risico lopen op schoolse moeilijkheden (bijv. Pianta, Hamre, & Stuhlman, 2003). Een tweede belangrijke vraag is de vraag naar de determinanten van de kwaliteit van vroege leerkracht-leerlingrelaties (Yoon, 2002). Het meeste onderzoek hieromtrent richt zich op kenmerken van het kind als mogelijke predictoren van de relatie, hoewel de klas en voornamelijk de leerkracht ook een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de kwaliteit van relatievorming met jonge kinderen (bijv., Meehan, Hughes, & Cavell, 2003; Pianta et al., 2003). Met onze studie in de derde kleuterklas (N = 237) hebben wij getracht deze twee vragen verder te beantwoorden. Ten eerste werd de mogelijke protectieve rol van de kwaliteit van vroege leerkracht-leerlingrelaties geëvalueerd voor kinderen die een risico lopen op aanpassingsmoeilijkheden op school ten gevolge van hun temperament of onveilige gehechtheidsrelatie met hun moeder. Specifieke aandacht ging naar het belang van positieve relaties voor de psycho-sociale aanpassing van deze kinderen, met name voor hun niveau van externalizerend gedrag in de klas en voor hun zelfbeeld. Ten tweede werden de mogelijke determinanten van de kwaliteit van vroege leerkracht-kindrelaties nader onderzocht. Hierbij werd niet alleen aandacht geschonken aan kindfactoren (bijv. temperament van het kind, gehechtheidsrelatie met moeder, gedrag van het kind in de klas), maar ook aan de gedragsstijl van de leerkracht en klassamenstelling als mogelijke voorspellers van vroege leerkracht-kindrelaties. Gebaseerd op ideeën uit de Gehechtheids- en de ZelfDeterminatieTheorie onderscheidden we emotionele ondersteuning, autonomie-ondersteuning, betrokkenheid en structuur (inclusief gedragsregulatie) als relevante aspecten van leerkrachtstijl. Klassamenstelling werd gedefinieerd als het gemiddelde niveau van internalizerend en externalizerend gedrag van alle kinderen van de klas. Specifieke aandacht ging naar de mogelijke interacties tussen kind- en klaskenmerken in de voorspelling van relatiekwaliteit. Wat betreft de eerste onderzoeksvraag hebben de resultaten aangetoond dat kwaliteitsvolle leerkracht-kindrelaties risicogroepen van leerlingen met een ‘moeilijk’ temperament of onveilige gehechtheid aan hun moeder kunnen beschermen tegen externalizerend probleemgedrag en een negatief zelfbeeld. Daarenboven werden gelijkaardige protectieve effecten gevonden van structuur en autonomie-ondersteuning door de leerkracht voor kinderen die een risico lopen op externalizerende moeilijkheden ten gevolge van hun temperament. In het licht van de tweede onderzoeksvraag werd vooreerst gevonden dat meer structuur van de leerkracht een positief effect heeft op de kwaliteit van vroege relaties met leerlingen. Bovendien kan veel structuur door de leerkracht kinderen met een moeilijk temperament ook beschermen tegen minder kwaliteitsvolle relaties. Ten tweede vonden we dat emotionele ondersteuning door de leerkracht het verschil kan maken voor bepaalde risicogroepen van leerlingen. Emotionele ondersteuning kan onveilig gehechte kinderen of kinderen met onaangepast klasgedrag beschermen tegen minder kwaliteitsvolle relaties met de leerkracht. Ten slotte vonden we dat een negatieve klassamenstelling (in termen van gedragsmatige aanpassing) een risicofactor vormt voor het ontwikkelen van kwaliteitsvolle relaties met de leerkracht, voornamelijk voor kinderen met externalizerend gedrag. Concluderend kunnen we stellen dat (relationele) aspecten van de klasomgeving een belangrijke rol spelen bij de psycho-sociale aanpassing van derde kleuters (inclusief de kwaliteit van hun relatie met de leerkracht), en in het bijzonder voor risicogroepen van leerlingen. Door het nastreven van een optimale kwaliteit van de klasomgeving kunnen schoolpsychologen en pedagogen (samen met de leerkrachten) bijgevolg niet enkel de psycho-sociale ontwikkeling van jonge kinderen stimuleren, maar kunnen zij mogelijk op dit vlak voornamelijk de kloof dichten tussen risicogroepen en risicoloze groepen van kinderen. When children attempt to adjust to new school environments they face many challenges, one of them consisting of negotiating the complexities of interpersonal relationships with their teachers (Birch & Ladd, 1996). Those (early) teacher-child relationships can develop positively, being characterized by closeness or rather negatively, being characterized by conflict (Pianta, Steinberg, & Rollins, 1995). In the past decades, in several studies with young children, conflict was found to operate as a risk factor for children’s early school adjustment, whereas closeness was found to support this adjustment. However, some important questions concerning this topic remain rather poorly investigated. First, only recently, research attention has gone to the quality of the teacher-child relationship as a source of resilience for children at risk for poorer school adjustment (e.g., Pianta, Hamre, & Stuhlman, 2003). Second, since teacher-child relationships have proven to be important in the prediction of early school adjustment, investigations into what determines the quality of those relationships are of great importance (Yoon, 2002). Quite some research has already been done on this topic, yet the focus has primarily been on child characteristics as possible antecedents of early teacher-child relationship quality. However, the class and particularly the teacher also can make a major contribution to the quality of the teacher-child relationship (e.g., Meehan, Hughes, & Cavell, 2003; Pianta et al., 2003). In our study in kindergarten (N = 237), we tried to fill both gaps. First, we evaluated the possible protective effect of the quality of teacher-child relationships for children at risk for early school adjustment difficulties, due to specific temperamental dispositions or insecure attachment to their mother. As outcome variables, we included aspects of children’s psycho-social adjustment in particular, that is, classroom (externalizing) behavior problems and self-concept. Second, we focused on the antecedents of early teacher-child relationships, not only attending child characteristics (i.e., the child’s temperament, attachment to mother and classroom behavior), but also giving special attention to aspects of the classroom climate, that is, teachers’ behavioral style and classroom composition, as possible precursors of the quality of early teacher-child relationships. Based on ideas from Attachment Theory and Self Determination Theory, we included emotional support, autonomy support, involvement and structure (including behavior management) as relevant dimensions of teachers’ behavioral style. Classroom composition was defined as the average level of internalizing and externalizing behavior of all children in the classroom. Additionally, special attention was given to the possible interactions between child and classroom features in the prediction of relationship quality. Concerning the first research goal, results showed high quality teacher-child relationships, characterized by high closeness or low conflict, to protect children at risk due to their reactive temperament or insecure attachment to their mother against externalizing behavior problems and/or negative self-evaluations. Additionally, we also found similar buffering effects of teacher structure and autonomy support for children at risk for externalizing behavior problems due to their reactive temperament. With regard to the second research goal, we first found a general positive impact of teacher structure on the quality of early teacher-child relationships. Moreover, teacher structure can protect highly reactive children against less qualitative teacher-child relationships. Second, although we did not detect a general effect of emotional support on dyadic relationship quality, this aspect of teachers’ behavioral style seems to make a difference for some at risk groups of children. Emotional support can protect insecurely attached and less adaptively behaving children against less qualitative teacher-child relationships. Third, a bad classroom composition (in terms of behavior adjustment) was found to jeopardize the quality of dyadic relationships, especially for children with externalizing behavior problems. In conclusion, we found (relational) aspects of the classroom environment to have a significant influence on children’s psycho-social adjustment in kindergarten (including the quality of their relationships with teachers), especially for groups of at risk children. For practice, this implies that we should try to enhance the quality of the classroom environment. By doing so, school psychologists and other practitioners (along with the teachers) may not (only) foster children’s adjustment in general, but possibly particularly reduce the gap in the level of psycho-social adjustment between high- and low-risk children. Kwaliteitsvolle leerkracht-kindrelaties en leerkrachtgedragingen als context voor de psycho-sociale ontwikkeling van derde kleuters. Het aangaan van kwaliteitsvolle relaties met leerkrachten is één van de uitdagingen waar kinderen elk jaar mee geconfronteerd worden op school. Deze relaties kunnen zich zowel positief als negatief ontwikkelen. Positieve relaties worden bijvoorbeeld gekenmerkt door nabijheid en warmte tussen de leerkracht en de leerling, terwijl negatieve relaties onder meer worden gekenmerkt door conflict tussen beiden. Er is al heel wat onderzoek gedaan naar de samenhang tussen de kwaliteit van leerkracht-leerlingrelaties en aanpassing van kinderen op school. Daaruit blijkt dat conflict een risico vormt voor de schoolse ontwikkeling van kinderen, terwijl nabijheid hierin een positieve rol speelt. Het belang van kwaliteitsvolle relaties met leerkrachten is evident. Toch blijven binnen dit onderzoeksdomein nog een aantal vragen onbeantwoord. Ten eerste is er pas de laatste jaren ook aandacht gegaan naar de kwaliteit van de relatie met de leerkracht als mogelijke buffer voor kinderen die om allerlei redenen een risico lopen op schoolse moeilijkheden. Een tweede belangrijke vraag is wat nu de kwaliteit van vroege leerkracht-leerlingrelaties bepaalt. Het meeste onderzoek richt zich op kenmerken van het kind die de relatie zouden bepalen. Maar er is nog maar weinig aandacht besteed aan het belang van leerkrachtgedrag voor relatievorming met jonge kinderen. Evelien Buyse probeerde in haar doctoraatsonderzoek door een grondige studie in de derde kleuterklas (237 kleuters, verspreid over 36 klassen) een antwoord te vinden op die twee vragen. Eerst evalueerde ze de mogelijke beschermende rol van de kwaliteit van vroege leerkracht-leerlingrelaties voor kinderen die een risico lopen op aanpassingsmoeilijkheden op school door hun temperament of door onveilige gehechtheid aan hun moeder. Specifieke aandacht ging naar het belang van positieve relaties voor de psycho-sociale aanpassing van deze risicogroepen van kinderen, met name, voor hun niveau van probleemgedrag in de klas en voor hun zelfbeeld. Daarnaast onderzocht Evelien wat nu de kwaliteit van vroege leerkracht-kindrelaties bepaalt. Hierbij werd niet alleen aandacht geschonken aan kindfactoren (bijv. temperament van het kind, gehechtheid aan de moeder, gedrag van het kind in de klas), maar ook aan aspecten van leerkrachtgedrag die mogelijk een invloed hebben op de kwaliteit van vroege leerkracht-kindrelaties. Vooreerst hebben de resultaten aangetoond dat kwaliteitsvolle relaties tussen leerkrachten en leerlingen kinderen met een ‘moeilijk’ temperament of onveilige gehechtheid aan hun moeder kunnen beschermen tegen probleemgedrag in de klas en een negatief zelfbeeld. Verder werd ook gevonden dat meer structuur van de leerkracht een positief effect heeft op de kwaliteit van vroege relaties met de leerlingen. Bovendien kan veel structuur door de leerkracht kinderen met een moeilijk temperament ook beschermen tegen minder kwaliteitsvolle relaties. Ten slotte ontdekte Evelien ook dat emotionele ondersteuning door de leerkracht het verschil kan maken voor bepaalde risicogroepen van leerlingen. Emotionele ondersteuning kan onveilig gehechte kinderen of kinderen met onaangepast klasgedrag beschermen tegen minder kwaliteitsvolle relaties met de leerkracht. Evelien Buyse concludeert dat (relationele) aspecten van de klasomgeving een belangrijke rol spelen bij de psycho-sociale aanpassing van derde kleuters (inclusief de kwaliteit van hun relatie met de leerkracht), vooral voor risicogroepen van leerlingen. Samen met de leerkrachten kunnen schoolpsychologen en pedagogen dus de psycho-sociale ontwikkeling van jonge kinderen stimuleren door een optimale kwaliteit van de klasomgeving na te streven. Hierdoor kunnen ze mogelijk vooral de kloof dichten tussen risicogroepen en risicoloze groepen van kinderen, wat betreft hun psycho-sociale aanpassing.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In dit doctoraatsproefschrift rapporteer ik vier studies over de onbewuste groeperings- en matchingprocessen die leiden tot visuele objectherkenning. Traditioneel neemt men aan dat deze processen respectievelijk berusten op “mid-” en “high-level” representaties. Tijdens de laatste decennia heeft er zich echter een grote verandering voorgedaan in de theorieën over hoe de hersenen visuele informatie over objecten verwerken om ze te kunnen herkennen. Hoofdstuk één geeft een korte inleiding tot het probleem van objectherkenning en een overzicht van de inhoud van de volgende hoofdstukken. De initiële vraag die leidde tot de in hoofdstuk twee en drie beschreven experimenten, was de volgende: “Waarom vonden sommige, dertig jaar geleden gepubliceerde studies over het belang van bepaalde contourfragmenten voor objectherkenning, een voordeel voor gekromde fragmenten, terwijl andere een voordeel vonden voor rechte fragmenten?” Deze studies gebruikten typisch lijntekeningen van objecten als stimuli en pasten bepaalde beeldmanipulaties toe zoals contourdeletie. In hoofdstuk twee presenteer ik de resultaten van drie gedragsexperimenten waarin we een grote set van objectomtrekken fragmenteerden, de kromming en de lengte van de fragmenten onafhankelijk manipuleerden, en maten hoe goed de objecten konden geïdentificeerd worden op het basisniveau van categorisatie. De resultaten suggereerden dat complexe omtrekken beter konden geïdentificeerd worden op basis van de rechte fragmenten, terwijl meer eenvoudige omtrekken een voordeel hadden bij gekromde fragmenten. Op basis van deze resultaten en meer recente bevindingen in verband met herkenning op basis van contouren, namen we aan dat complexe omtrekken een voordeel hebben aan rechte fragmenten tijdens vroege groeperingsprocessen, terwijl eenvoudigere omtrekken een voordeel hebben aan kromme fragmenten tijdens latere matchingprocessen. Deze hypothese over een interactie tussen fragmentkromming en tijd, werd getest in een volgend experiment zoals beschreven in hoofdstuk drie. Door kort gemaskeerde en gefragmenteerde objectomtrekken aan te bieden in opeenvolgende trials tot herkenning optreedt, waren we in staat data te verzamelen die consistent zijn met de voorgestelde hypothese. Door ook de informatie in de stimuli te meten (b.v. symmetrie, fragmentkromming, omtrekcomplexiteit, opvallendheid van de delen, collineariteit, enz.), konden we de techniek van “survival analyse” toepassen om te zien of en wanneer deze variabelen het moment van herkenning beïnvloeden. De resultaten van dit onderzoek integreren verschillende onderzoekslijnen, stellen een oplossing voor voor het dertig jaar oude probleem over de rol van rechte en kromme contoursegmenten, en bieden andere – mijn inziens meer plausibele – interpretaties van meer recente bevindingen over de verwerking van contourinformatie in objectherkenning. Voor hoofdstukken vier en vijf was de algemene aanvangsvraag: “Hoe worden objecten gerepresenteerd, gecategoriseerd en geïdentificeerd door het visuele systeem?” Intacte omtrekken van objecten van natuurlijke en artificiële categorieën werden gebruikt, samen met een vervormingsprogramma om de perceptuele gelijkheid tussen (vervormde) exemplaren van dezelfde categorie te kunnen manipuleren. In hoofdstuk vier worden drie gedragsexperimenten besproken die de predicties van een recente “alignment”-theorie over herkenning en categorisatie testen. Het patroon van resultaten van deze drie experimenten was niet consistent met een aligniëringsvisie op herkenning en categorisatie, maar kon verklaard worden door de nu populaire op exemplaren gebaseerde visie op herkenning en categorisatie. In hoofdstuk vijf worden twee “event-related functional magnetic resonance imaging” experimenten besproken waarin de neurale representatie van objecten in de menselijke occipitotemporale cortex werd onderzocht. De resultaten suggereerden een fijne gevoeligheid voor kleine exemplaarvervormingen maar enkel voor natuurlijke objectcategorieën. Deze resultaten suggereren dat de omtrek van natuurlijke en artificiële objecten anders behandeld worden door het visuele systeem, en wijzen op het feit dat perceptueel leren een belangrijke factor is bij het vormen van objectrepresentaties. In hoofdstuk zes tenslotte, bespreek ik kort hoe de resultaten van dit onderzoek consistent zijn met recente veranderingen in de perceptie van hoe de hersenen visuele informatie van objecten verwerken om ze te herkennen. This thesis reports four studies of the unconscious grouping and matching processes that lead to visual object recognition, which traditionally are believed to rely on mid- and high-level representations, respectively. During the last decades, however, there has been a major change in the theoretical view on how the brain processes visual information about objects in order to recognize them. Chapter one provides a short introduction to the problem of object recognition and an overview of the contents of the other chapters. The starting question that led to the experiments described in chapter two and three, was the following: "Why did some studies, published 30 years ago, about the importance of certain contour fragments for object identification, find an advantage for curved fragments, while others found an advantage for straight fragments?" These studies typically used line-drawings of objects as stimuli and applied certain image manipulations such as contour deletion. In chapter two, I present the results of three behavioral experiments, in which we fragmented a large set of object outlines, manipulated fragment curvature and fragment length independently, and measured how well the objects could be identified at the basic level of categorization. The results suggested that complex outlines were better identified from straight fragments while more simple outlines benefitted from curved fragments. Based on these results and more recent findings regarding contour-based recognition, we hypothesized that complex outlines benefit from straight fragments during early grouping processes, while simple outlines benefit from curved fragments during later matching processes. This hypothesis about an interaction between fragment curvature and time, was tested in a subsequent experiment as described in chapter three. By presenting masked fragmented object outlines for a short duration during consecutive trials until recognition occurs, we were able to collect data that are consistent with the proposed hypothesis. By also measuring the information in the stimuli (e.g., presence of symmetry, fragment curvature, outline complexity, part salience, gap length, collinearity, etc.) we could apply a technique called survival analyis to study when and whether these variables influence the time of recognition. The results of this research integrates different lines of research, propose a solution for the 30-year old problem about the role of straight versus curved contour segments, and offers other – in my opinion more plausible - interpretations for more recent findings about the processing of object contours. For chapters four and five, the general starting question was: "How are objects represented, categorized, and identified by the visual system?" Complete object outlines from natural and artefactual categories were used together with morphing software to be able to manipulate the perceptual similarity between (morphed) exemplars of the same category. Chapter four presents three behavioral experiments that test the predictions of a recent alignment theory of recognition and categorization. The pattern of results in these experiments was not consistent with an alignment account of recognition and categorization, but it could be explained by currently popular exemplar-based accounts of recognition and categorization. Chapter five presents two event-related functional magnetic resonance adaptation experiments that studied the neural representation of non-face objects in human occipitotemporal cortex. The results suggested a narrow tuning in object-selective cortex for the shape of exemplar outlines but only for natural object categories. These imaging results suggest that the outlines of natural and artefactual objects are treated differently by the visual system, and point to the fact that perceptual learning is an important factor in shaping object representations. Finally, in chapter six I briefly discuss how the results from the current research are consistent with recent changes in the perception of how the brain processes visual information about objects in order to recognize them. De bewuste perceptie en herkenning van objecten is het resultaat van verschillende onbewuste processen die een bepaalde hoeveelheid tijd vragen. Alle theorieën over objectherkenning maken een onderscheid tussen groeperings- en ‘matching’-processen. Groeperingsprocessen zijn nodig om bepaalde structuren in de visuele input te detecteren (bijvoorbeeld geörienteerde lijnstukjes, kromming, delen van een object, en volledige objecten), terwijl matchingprocessen nodig zijn om contact te maken met informatie in het geheugen over de vorm, betekenis, en naam van het object. Tijdens de laatste decennia heeft er zich een grote verandering voorgedaan in de theorieën over hoe de hersenen visuele informatie over objecten verwerken om ze te kunnen herkennen. Oudere theorieën nemen aan dat de informatie in de input serieel verwerkt wordt en dat er een interne, drie-dimensionele reconstructie van het object wordt gemaakt, dat vervolgens kan vergeleken worden met een gelijkaardig drie-dimensioneel model in het geheugen (eerst groepering, dan matching). Meer recente objectherkenningstheorieën suggereren echter dat het herkennen van objecten een meer actief en dynamisch proces is waarbij snel beschikbare informatie de groeperingsprocessen kan beïnvloeden via zogenaamde feedback-processen (groepering en matching wisselen elkaar af). In dit doctoraatsproefschrift rapporteer ik vier studies over deze onbewuste groeperings- en matchingprocessen die leiden tot visuele objectherkenning. De initiële vraag die leidde tot de eerste twee studies (beschreven in hoofdstuk 2 en 3), was de volgende: “Waarom vonden sommige, dertig jaar geleden gepubliceerde studies over het belang van bepaalde contourfragmenten voor objectherkenning, een voordeel voor gekromde fragmenten, terwijl andere een voordeel vonden voor rechte fragmenten?” Deze studies gebruikten typisch lijntekeningen van objecten als stimuli en pasten bepaalde beeldmanipulaties toe zoals contourdeletie. De resultaten van mijn experimenteel onderzoek met gelijkaardige stimuli en beeldmanipulaties, suggereren een oplossing voor het dertig jaar oude probleem van de rol van rechte en kromme contoursegmenten, passen netjes in de nieuwe dynamische visie op objectherkenning, en bieden andere – mijn inziens meer plausibele – interpretaties van meer recente bevindingen over de verwerking van contourinformatie. In de twee andere studies gebruik ik intacte omtrekken van objecten van natuurlijke en artificiële categorieën, en een vervormingsprogramma om de perceptuele gelijkheid tussen (vervormde) exemplaren van dezelfde categorie te kunnen manipuleren. De resultaten van deze studies zijn consistent met moderne objectherkenningstheorieën waarbij herkenning gebeurd op basis van opgeslagen informatie over reeds geziene en gelijkaardige objecten, en niet met theorieën die gebruik maken van een aligniëringsproces tussen het gereconstrueerde input object en een opgeslagen model.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)