Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Van Severen, Maarten

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Dementie is als een lamp met een schakelaar die uit en aan gaat tot ze uiteindelijk niet meer aangaat. Het is een ziekte die zwaar te dragen is voor iedereen die er mee in contact komt. Vandaag zijn er 132.000 mensen in Vlaanderen die lijden aan deze ziekte. In woonzorgcentra is er sprake van enkele terugkerende type-interieurs: de reminiscentiekamer of -ruimte, de dwaalgang of doolgang, de rustruimte, de familieruimte en de buitenruimte. Deze type-interieurs worden onderzocht en herdacht in deze masterproef. Het ontwerp van het nieuwe grondplan zorgt ervoor dat er nieuwe zones ontstaan in het gebouw. In deze verschillende zones zijn verschillende activiteiten ondergebracht. Eerder kwam in mijn onderzoek aan bod dat er type-interieurs zijn in woonzorgcentra. Deze type-interieurs worden verdeeld per zone en bepalen ook direct de zone. Reminiscentie kan gezien worden als een herinnering. Doorheen heel het ontwerp is gebruik gemaakt van reminiscentie op een subtiele manier. Dit komt aan bod in het gebruik van oudere elementen die zijn omgezet naar nieuwe en bruikbare onderdelen in het interieur zoals de buffetkast, tafels,... Niet alleen in de vormgeving van het ontwerp komt reminiscentie terug maar ook in de materialisatie en de kleine details, het gebruik van rotan, planten en andere herkenbare materialen en elementen zorgen ervoor dat de bewoners onbewust een houvast krijgen. Het ontwerpend onderzoek van deze master resulteerde in een interieur dat dolen mogelijk maakt. Het “dwaalpad” wordt gecreëerd door unieke gesloten en in elkaar overlopende cocons en door een open ruimte met diverse invullingen die in elkaar overgaan en zo een eenheid vormen. De bewoners kunnen ontdekken, vrij zijn, zich even terugtrekken, een spel spelen, samenkomen…. Het interieur die gevormd is zorgt voor een veilig gevoel die en houvast biedt aan de bewoners. De masterproef heeft me geleerd om specifieker te ontwerpen vanuit het perspectief van de doelgroep. Het observeren en verwerken van de observaties leerden me dat dit een goede manier is om te starten aan een project, maar ook naarmate het ontwerpproces vordert nog steeds gebruikt kunnen worden. De tekst en de bijhorende schetsen en beelden zorgen voor een totaalbeeld en een overzicht van het project waar ruimte voor dementie centraal staat.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De bebouwde ruimte van Vlaanderen wordt al een hele tijd als problematisch ervaren. In Vlaanderen is de versnippering grotendeels te wijten aan de toenemende lintbebouwing waarbij er ruim en verspreid gebouwd wordt. Hierdoor wordt het aandeel open ruimte veel kleiner, waardoor er geen plaats meer is voor de onaangetaste natuur. Het is ook opmerkelijk dat de aanliggende dorpen rond de steden steeds meer vol gebouwd worden, waardoor de stad uitbreidt. De verwachting is dat er in de toekomst vijventwintig procent extra mensen in de stad gaan wonen, waardoor de stedelijke bebouwde omgeving gaat blijven uitbreiden. Om toenemende versnippering en uitbreiding van steden en dorpen tegen te gaan, heeft de Vlaamse overheid de betonstop aangekondigd. Door de stedelijke bevolkingsgroei en de invoering van de betonstop staan de steden voor een groot vraagstuk over hoe het stedelijk weefsel kan blijven verdichten. Tevens is het ook belangrijk om naast het verdichten, zo veel mogelijk stad vrij te houden voor groene, natuurlijke zones. Doordat de stad gaat blijven verdichten, gaan vele stedelijke bewoners geen directe toegang meer hebben tot een private tuin waardoor ze geen direct toevluchtsoord hebben naar de natuur. Binnen onze verstedelijkte maatschappij wordt het steeds moeilijker om plaatsen van rust, natuur en stilte te vinden. Ook op dit moment is dit al voelbaar in de stedelijke context, waarbij ongeveer achtendertig procent van de Gentse bevolking geen toegang heeft tot een private of collectieve tuin. Naarmate de stad drukker, voller en luider wordt, wordt de behoefte naar natuurlijke oases in onze woon-en werkomgeving groter. Zowel voor de mentale gezondheid als voor de aangename woon-werkomgeving en de klimaatcrisis wordt het nodig om in te zetten op een netwerk van omsloten, groene ruimten die kunnen geprivatiseerd of toegeëigend worden. Hieruit volgend vormt zich de onderzoeksvraag: Hoe kunnen oases van stilte en natuurlijke rust geïntegreerd worden in de huidige stedelijke context? Het ontwerpend onderzoek wordt gestart vanuit de hortus conclusus of omsloten tuin die als centraal inspiratiemodel wordt beschouwd. Vanuit de symboliek en architecturale elementen van de Middeleeuwse omsloten tuin bespreekt deze masterproef het vernieuwende concept voor de hedendaagse stadstuin: de thema-deeltuinen. Dit vernieuwend concept wordt toegepast op de wijk Macharius-Heirnis die zich situeert ten oosten van de binnenstad van Gent. Er wordt een grafische analyse over de wijk uitgevoerd, waarbij er ook inzicht gegeven wordt over het aantal onderbenutte ruimten. Het netwerk van negen thema-deeltuinen met elk hun eigen toegankelijkheid (publiek, semipubliek, privaat) wordt toegepast op de onderbenutte plekken in de wijk. Hierdoor worden de ongedefinieerde ruimten getransformeerd naar betekenisvolle ruimten voor de stad. Aan de hand van drie parameters wordt er een selectie gemaakt van drie thematuinen die verder uitgewerkt en ontworpen worden.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Mijn onderzoek startte vanuit een persoonlijke fascinatie voor de amoureuze ontmoeting tussen twee individuen. Die fascinatie is gelinkt aan het verhaal van mijn mama, een gescheiden vrouw op zoek naar liefde en genegenheid. Veel mensen zijn op dit moment op zoek naar een partner. Het is een actueel maatschappelijk thema met opportuniteiten voor de interieurontwerper. Door de opkomst van online dating ontstond een nieuw medium dat het ontmoeten van een partner mogelijk maakt en eventueel vergemakkelijkt. Maar uit verschillende interviews blijkt dit niet voor iedereen zo evident te zijn. De stroom aan potentiele partners is eindeloos. Enerzijds verlangen sommige singles naar ontmoetingen zoals die vroeger plaatsvonden, een spontane ontmoeting waarbij je die persoon kan zien en ervaren. Anderzijds blijkt uit een grote single-enquête dat bijna de helft van de singles het vrijgezellenbestaan moeilijk vindt door gebrek aan genegenheid en seksualiteit. Echter, weten ze ook te vertellen dat losse contacten niets voor hen zijn. Deze masterproef onderzoekt hoe we via het ontwerp die mensen een nieuw medium kunnen bieden. Hoe creëren we een plek waar amoureuze ontmoeting tussen twee individuen tot stand kan komen? Uit de interviews bleek dat in de meeste gevallen de eerste date doorgaat op café of restaurant, twee veel voorkomende sociale plekken in de stad. Sommige steden, zoals Gent, kenden de voorbije eeuw een bijzondere variante of combinatie van deze modellen: het volkshuis. Dit waren plaatsen waar arbeiders samenkwamen voor ontspanning, (cultureel) onderricht en politiek debat. Het alom bekend voorbeeld is het socialistische volkshuis De Vooruit in Gent. Vele volkshuizen bestaan vandaag niet meer of zijn geëvolueerd tot cultuurcentra waardoor het ‘ontmoeten’ minder centraal staat. Met deze masterproef heb ik geprobeerd een statement te maken wat betreft het maatschappelijk thema, singles. Ik ben uitgegaan van een voormalige ontmoetingsplek zoals een volkshuis waar arbeiders elkaar dagelijks ontmoetten. Door middel van onderzoek naar de typologie van volkshuizen werd duidelijk welke functies aanwezig waren waardoor ontmoetingen tot stand kwamen. Op die manier heb ik geprobeerd een ont-moetingshuis te ontwerpen die beantwoord aan de noden van singles die op zoek zijn naar een amoureuze ontmoeting. Een plek waar ongedwongenheid centraal staat door ze de kans te geven er gewoon te zijn. Het uiteindelijke ontwerp betreft twee verschillende niveaus met als verbindingselement de trap. Deze twee niveaus bevinden zich in het bestaande gebouw, de Vooruit. Enerzijds was het de opgave om te ontwerpen in functie van een ongedwongen ontmoeting. Anderzijds moest het een plek zijn die tot de verbeelding spreekt en die de nodige intimiteit en spanning bevat. In een verder onderzoek lijkt het me interessant om nieuw leven te blazen in volkshuizen die doorheen de jaren in verval kwamen te staan. Door het herintroduceren van het ontmoeten, d.m.v. verschillende faciliteiten kunnen we de groeiende groep singles een nieuw medium bieden om ongedwongen te ontmoeten op verschillende plaatsen. Het is zeker een opportuniteit om hiermee aan de slag te gaan.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Iemand verliezen, het overkomt ons allemaal en iedereen gaat er anders mee om. Een kerkhof of een begraafplaats zijn plaatsen van verloren gegane liefde, waar ruimte is voor verdriet en herdenking. Wanneer je op een kerkhof of begraafplaats loopt, ben je nooit alleen. Het is een plaats waar mensen elkaar toevallig tegenkomen, een ontmoeting tussen bekenden en onbekenden, tussen de levenden en de doden, rijk of arm, jong of oud. Een plaats waar je even kan stilstaan bij herinnering, je eigen verdriet maar ook mijmeren over wat voorbij is. Op een kerkhof/begraafplaats kunnen kleine ontmoetingen vaak veel betekenen. Conversaties of ontmoetingen die het leed kunnen verzachten in een moeilijke periode. Het zijn die kleine waardevolle ontmoetingen waar het in deze masterproef om draait. Het creëren van ruimte en tijd waar “ontmoeten” centraal staat; tijd en ruimte een belangrijke rol laten spelen binnen het rouwproces met als doel bij te dragen tot het verwerken van verlies, aan de hand van interieurontwerp en landschap en in combinatie met het gebeuren van het laatste afscheid en/of herinneringsmoment op een begraafplaats. Een ruimte om even stil te staan bij het dagdagelijkse leven en herinneringen op te halen voor men terug naar huis gaat en het leven weer gewoon zijn gang gaat. De focus ligt op de symboliek van de bestaande rituelen en situaties van afscheid nemen om zo aan de hand van een aantal toevoegingen: een afscheidsruimte, een gedekte tafel, een bloemenweide en een bloementapijt. Hierdoor ontstaat er een soort wandeling waardoor het intieme en geborgen moment van het laatste afscheid niet meer wordt verbroken en verder gaat op de begraafplaats en mensen steeds opnieuw worden uitgenodigd om de begraafplaats/kerkhof te komen ontdekken in zijn diepere betekenissen en al zijn schoonheid.