Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Wat we eisen is stilte, maar wat de stilte van me vraagt, is dat ik blijf spreken. - John Cage. In een zoektocht naar stilte verdwijnt de stilte steeds meer naar de achtergrond. De stilte maakt plaats voor een draaikolk van woorden en vragen die enkele facetten van het grote thema stilte aanraken. Wat is stilte? Hoe belangrijk is stilte voor de kunst? Schuilt er muziek in stilte? Kan je stilte vastleggen op beeld? Kan je het überhaupt over stilte hebben (zonder het te vernietigen)? Deze scriptie is geschreven in briefvorm. De brief is een resultaat van een correspondentie van 15maart t.e.m. 28juni tussen de student Katrijn De Cooman en haar promotor Lars Kwakkenbos.

Cage, John

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ik creëer mijn tekst zoals ik mijn beelden opbouw, geboren als een expressieve massa, stuk voor stuk herwerkt, uiteengehaald, herbekeken om vervolgens weer samen te voegen. Een niet te vullen volheid. Mijn thesis vormt geen academisch onderzoek naar een bepaalde thematiek maar is een steeds verder groeiend experiment waarin ik reflecteer op mijn manier van kijken naar kunst, het kijken naar sculpturen en wat ze te vertellen hebben. Hiernaast is het ook een onderzoek naar mijn manier van schrijven, mijn schrijven dat de afgelopen twee jaar gegroeid is tot een nieuwe vorm waarmee ik mij kan uitdrukken, als een artistieke uitlaatklep naast mijn beeldhouwen. Mijn scriptie is vormgegeven in zes kortverhalen, zes verhalen waarin ik sculpturen als personages opvoer en waarin je ondergedompeld wordt in de fictieve innerlijke wereld van deze beelden. Beelden van zes kunstenaressen, wiens werk mij heeft weten te raken. Zes gedachtenstromen die een intieme reflectie vormen over zichzelf, over hun positie binnenin de beeldhouwkunst en over hun bestaansrecht om gezien te worden. Hun emoties en gedachtenkronkels. Soms erotisch, soms humoristisch, soms donker. Zoals Tim Etchells ooit zei: ‘Misschien is er altijd wel iets melancholisch wanneer objecten beginnen te praten.’ In de uitgestrektheid van deze melancholie heb ik mijn manier gevonden om over kunst te reflecteren. Deze scriptie toont mijn manier van denken en kunnen op dit punt in mijn leven, maar ik beschouw deze vertellingen nog niet als een afgewerkt product, eerder als een niet te vullen volheid, een experiment dat steeds verder in ontwikkeling is. Mijn manier van schrijven die steeds verder zal groeien in de richting waar ik naartoe wil... en ik weet verdomd goed waar ik naartoe wil.

Dujourie, Lili --- Coolen, Caroline --- Mannaerts, Valérie --- Wenzel, Anne --- Lynch, David --- Van San, Tamara --- Heck, Kati

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Lennie Tristano en zijn belangrijkste exponenten Warne Marsh en Lee Konitz stonden bekend om hun baanbrekende improvisaties. Op hun meest geïnspireerde momenten waren ze in staat om volledig over de maatstrepen heen te spelen en om eindeloze lijnen te creëren die ze konden beginnen en oplossen waar in de maat ze maar wilden. Deze vaardigheid wordt gelinkt aan hun meesterlijke beheersing van polymetriek in het concipiëren van melodisch materiaal. Hierdoor konden ze, doordat er twee of meer maatsoorten door elkaar liepen, de illusie opwekken dat de zware tellen waren opgeschoven in het stuk. Ik hoop in mijn scriptie een antwoord te geven op volgende vragen rond polymetriek in de Tristano-school: Wat bedoelt men precies met polymetriek? Welke technieken/oefeningen bestudeerden Tristano en diens belangrijkst geachte exponenten Warne Marsh en Lee Konitz om tot hun polymetrische vrijheid te komen? Hoe manifesteren deze technieken zich in hun geïmproviseerde solo’s en composities? Hoe pas ik deze technieken zelf toe in eigen composities/oefeningen?

Tristano, Lennie --- Konitz, Lee --- Marsh, Warne