Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Kunst en handicap, het is een onderwerp waar vele mensen zich een beeld van kunnen vormen. Vaak blijft dat beeld echter beperkt tot personen met een handicap die handwerkjes maken of een liedje zingen. De combinatie van kunst en handicap kan ons echter veel verder brengen, zo blijkt uit dit onderzoek.In een eerste hoofdstuk wordt gestart met de uitdieping van het thema handicap. Er worden verschillende modellen belicht over hoe men handicap kan benaderen, bijvoorbeeld handicap als iets wat de schuld is van de persoon met een handicap zelf of iets wat de omgeving moet leren opvangen. Een ander model spreekt dan weer van een benadering waarbij iedereen verantwoordelijkheid draagt en de handicap zelf naar de achtergrond verdwijnt. Bij dat laatste model speelt Michel Foucault een belangrijke rol. Via zijn theorie kunnen we een antwoord bieden op hoe we anders naar handicap kunnen kijken en hoe we dat beeld in ons hoofd ook zelf in handen hebben. Er wordt gesproken van een soort samen-zijn waarbij een ruimte ontstaat om jezelf te zijn en voor jezelf op te komen. Kunst is daarbij een krachtige methode om dat samen-zijn in de hand te werken en te stimuleren. Op het einde van het hoofdstuk worden twee opvallende voorbeelden gegeven van hoe kunst gebruikt kan worden om dat samen-zijn met anderen te stimuleren. We nemen afstand van therapeutische doelstellingen die men vaak bij klassiek kunstgebruik in instellingen kent en spreken hierbij van progressieve doelstellingen die men via kunstprojecten kan bereiken.Binnen het kader van het onderzoek worden hierbij vier vragen gesteld: (1) wordt er in Vlaanderen op een actieve manier gewerkt rond kunst met personen met een handicap? (2) Is er sprake van progressieve werkmethodes met kunst bij personen met een handicap? (3) Hoe gaat het werken met zulke progressieve methodes effectief in zijn werk in een concrete zorgorganisatie? (4) Heeft deze benadering een vorm van nieuwe emancipatie of samen-zijn als effect? Om deze vragen te