Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het ouderenbeleid krijgt te maken met een steeds ouder wordende bevolking. Deze verouderende maatschappij vormt een uitdaging, omdat de kans dat zorg nodig is met de leeftijd stijgt. Tegen deze achtergrond van ontwikkelingen doen robots hun intrede. Door robots aan te wenden in de ouderenzorg, worden ze geacht de uitdagingen waar gezondheidszorgsystemen wereldwijd voor staan aan te kunnen pakken. De SAR, met zijn sociale en assisterende mogelijkheden, is een type robot dat vaak wordt voorgesteld in de ouderenzorg. Vandemeulebroucke en collega’s concludeerden dat ouderen duidelijke meningen hebben over verschillende aspecten van SAR’s in de ouderenzorg. Desalniettemin zijn sommige van deze meningen dubbelzinnig en vereisen dan ook meer onderzoek vooraleer men SAR’s routinematig kan toepassen in de ouderenzorg. Wat opvalt is dat bijna geen studiespecifiek aandacht besteedt aan de percepties van ethische aspecten van ouderen. Wat wordt gemist is dan ook een gegrond kennen van deze percepties van ouderen. Een beter begrip van deze kan inzicht bieden in de ethische invloed van het gebruik van SAR’s in de ouderenzorg en daardoor hun ontwerp, implementatie en routineus gebruik ondersteunen. De resultaten van worden opgedeeld in 4 thema’s. Ten eerste werd de komst van robots in de ouderenzorg door de participanten in deze studie gezien als onafwendbaar en noodzakelijk. Ze percipieerden de komst als onafwendbaar omwille van de technologische evolutie tijdens de voorbije decennia en als noodzakelijk met het oog op de druk op het zorgsysteem. Een mengeling van hoop en fatalisme kleurden deze percepties, waarbij hoop werd geassocieerd met positieve en fatalisme met negatieve gevoelens. De participanten erkenden een schaarste in de ouderenzorg, dit op economisch en menselijk vlak. De combinatie van deze onafwendbaar- en noodzakelijkheid zullen volgens hen leiden tot het gebruik van robots in de ouderenzorg. Ten tweede vergeleken de participanten de mogelijkheden en beperkingen van de SAR met deze van de menselijke verzorger en kenden beiden voor- en nadelen. De participanten zagen een SAR wel en niet als een mogelijke vervanging van de mens. Voornamelijk met betrekking tot het sociale aspect kan een SAR de mens volgens hen niet vervangen. Ten derde zagen de participanten mogelijkheden voor de SAR als hulpmiddel van de verzorgers en oudere. Bij de verzorgers kan deze taken uit handen nemen en fysiek zware taken overnemen, waardoor voor hen meer tijd vrijkomt die dan aan het sociale aspect binnen de zorg kan besteed worden. Voor de ouderen kan een SAR daarnaast fysieke en psychologische ondersteuning bieden en hen onafhankelijker maken van zorg. Hoewel men kritisch is naar de sociaal/relationele functie van een SAR, kan deze in het geval van eenzaamheid en dementie een sociaal doel dienen en mogelijk bijdragen aan het opheffen van eenzaamheid. Ten vierde haalden de participanten enkele kanttekeningen aan met betrekking tot het daadwerkelijk gebruik van SAR’s in de ouderenzorg. Zo heeft (i) de levenssituatie van de oudere invloed op de perceptie van het gebruik van de SAR, (ii) beschouwen de participanten het gebruik van de SAR als een particuliere aangelegenheid van de oudere, (iii) heeft het uiterlijk van de SAR invloed op de aanvaarding, (iv) dient men bij het gebruik van SAR’s de autonomie van de oudere te respecteren en (v) dient de oudere over voldoende en duidelijke functionele informatie te beschikken met betrekking tot het gebruik van de SAR